Ο Ιππότης κι ο ζητιάνος στην έρημο της ζωής

Εκείνη έκανε τα πάντα, ό, τι απαιτούσε ο ψεύτικος έρωτάς του, ο ψεύτικος ρομαντισμός του. 

Κι εκείνος την αντάμειψε με παγωμένη απόρριψη αφού πρώτα έκλεψε ύπουλα την πλούσια καρδιά της. 

Και τότε θυμήθηκα μια παλιά παραβολή.

Ένας ιππότης καλπάζει χαρούμενα στην έρημο, όταν ένας ζητιάνος τού ζητά βοήθεια.
«Μια ανθρώπινη χειρονομία, μέσα στην έρημο της ζωής!» σκέφτεται ο ιππότης, και κατεβαίνει αμέσως από το άλογο για να ανέβει ο κουρασμένος ζητιάνος. 
Ο ζητιάνος ανεβαίνει πάνω, και πριν καταλάβει ο ιππότης τι συμβαίνει, τον βλέπει να χάνεται μες στη σκόνη.
Τότε φωνάζει: «Το άλογο είναι δικό σου! Μα τον επόμενο ζητιάνο που θα μου ζητήσει βοήθεια, θα τον αφήσω να πεθάνει απ’ την πείνα και τη δίψαααα!»
Ο κλέφτης σταματά, γυρίζει, και του δίνει πίσω το άλογο.