«Ένας από τους γλυκούς τρόμους της παιδικότητάς μου ήταν οι θρύλοι του όρους Μπρόκεν« της είπε αναστατωμένος. «Τι λες, θες να ανεβούμε μαζί, στον παιδικό μου εφιάλτη, υπό το φως της ενήλικης ζωής μας;», συνέχισε. Και ανέβηκαν επαρκώς εξοπλισμένοι.
Όλα ήταν γκρίζα, η καταιγίδα χτυπούσε τα στραβά δέντρα, όμως δεν είχε τίποτα πια να σπάσει μέσα τους, τίποτα να ροκανίσει. Και όσο δεν έβρισκε τίποτα να ριμάξει, τόσο πιο πολύ οργιζόταν, η καταιγίδα.
Σκοτεινοί λαβύρινθοι μέσα στα χιόνια, σκληρό και ανελέητο το μονοπάτι, καταστροφικό και δελεαστικό ταυτόχρονα. Τους καλούσε για την μεγάλη πτώση.
Υπήρχε τρόμος, αλλά όχι αληθινός και τα κόκκινα μαλλιά της γυναίκας κυμάτιζαν άγρια στην καταιγίδα.
Και είχαν προειδοποιηθεί: «Για όνομα του θεού, προσέχετε τις τρύπες στο χιόνι, το Μπρόκεν είναι απρόβλεπτο.»
Καθώς κατέβαιναν λυτρωμένοι και χαρούμενοι, εκείνος έπεσε σε μια τρύπα, καρφώθηκε με το κεφάλι σε μια μυτερή πέτρα, πέθανε και η κοκκινομάλλα διέφυγε πανικόβλητη στο μαύρο δάσος.

Εκείνος έφυγε με τον γλυκό τρόμο της παιδικότητάς του. Όμως εκείνη έχασε τα φανταχτερά της χρώματα και έζησε για πάντα όπως τα παιδιά ζούνε μια στιγμιαία εντύπωση ενός θρύλου του απρόβλεπτου Μπρόκεν.

Ανακόντρα
'Ανα Ζουμάνη 'Ελντεν