Ποτέ δεν θα ερχόμουν σε σένα, ποτέ ποτέ –κι ας ήξερα ότι πεθαίνεις για μένα. Μου το έγραψες εκατό φορές και χιλιάδες φορές το διάβασα στα μάτια σου, στις άρρωστες, ραγισμένες ματιές σου, ότι με έχεις απόλυτη ανάγκη – – – Αλλά λόγο να σε λυτρώσω δεν είχα και έτσι σε άφησα στο έλεος της μοίρας σου, όπως τόσοι και τόσοι άντρες χωρίς αγάπη, αμέριμνα εγκαταλείπουν στη μοίρα τους άπειρες γυναικείες ψυχές – – – 
Όμως τώρα ήρθα κοντά σου. Ο γιατρός μου είπε ότι έχω μόνο έναν χρόνο ζωής –πολύ σκληρό για μια γυναίκα που απολαμβάνει τη ζωή. Έκανα λοιπόν μια ανασκόπηση της ύπαρξής μου και διαπίστωσα ότι ο μόνος που αξίζει να κάνω τη μέγιστη δωρεά, είσαι εσύ. Και θέλω να προσφέρω, να προσφέρω, να είμαι για σένα η πηγή για κάποιον που πεθαίνει από δίψα. Και μη πιστέψεις ότι είναι έρωτας αυτό, αγάπη, ή οτιδήποτε προσωπικό. Είναι ο εγωισμός ενός ετοιμοθάνατου οργανισμού, να μείνει στη μνήμη ενός ανθρώπου, να μην πεθάνει τελειωτικά, να σβήσει, να χαθεί – – – 
Σήμερα απόλαυσες το σώμα που λαχταρούσες χρόνια – – – και μετά τον θάνατό μου θα με αφήσεις να ξαναζήσω μέσα σου ακόμα πιο ζωντανά. Και ιδού, αυτή θα είναι η «ανάστασή μου». Και μην πιστέψεις ότι είναι έρωτας αυτό. Θέλω απλά να συνεχίσω να ζω σε μια ξεχωριστή καρδιά.
Είσαι το μνημείο μου. Αυτά!
Άνα Ζουμάνη - Ελλεβόρα