αχ θαλάσσιε αφρέ πάνω στους ξύλινους σωρούς
αχ μικρή λίμνη στη μοναξιά
αχ ξέφωτα με τις φίνες πρασινάδες και τα λασπόνερα
εδώ έρχονται τα ελάφια να ξεδιψάσουν τα βράδια‒ ‒ ‒
βατομουριές με τα μαύρα σκαθάρια του βουνού
δίπλα σε ρυάκια που βιαστικά γλυστρούν πάνω στις πέτρες
και οι βατομουριές τρέφουν μικρόκοσμους ολόκληρους‒ ‒ ‒
λευκά πανιά σε χρωματιστά σκάφη
και τα κορίτσια έχουν χρώμα ambré
ποιος θα κερδίσει τη ρεγκάτα;
«Αννούλα, δώσε μου το χέρι σου, είναι απότομη η πλαγιά...»
μεσημέρια με 10.000 τόννους ηλιακής κάψας
όσο είναι το βάρος των πολεμικών πλοίων
πρωϊνά με αγέρι από τα βουνά
απογεύματα με βύσσινα και φραγκοστάφυλα
νύχτες στα παγωμένα χιόνια‒ ‒ ‒
Νύχτα, ακούς τους κύκνους που ανοιγοκλείνουν τα ράμφη;
και πάλι ανοιγοκλείνουν τα ράμφη τους
και μετά τίποτα‒ ‒ ‒


9 το βράδυ
κι εμείς περπατάμε στην οδό Τάτα 
σα να έχουμε απορριφθεί
σαν τα μαγαζιά, δεξιά και αριστερά
που ψυχομαχούν και κλείνουν το ένα μετά το άλλο
μανταρίνια και πατατοσαλάτες
κρεμμύδια και γαρύφαλλα
πίσσα και καυσαέριο‒ ‒ ‒
μηχανές με φιλοδοξία πυγολαμπίδας
φωτισμένη αθλιότητα
εργοστάσιο πνιγμένο από στον εαυτό του

Αφήστε μας στο σκοτάδι παρακαλώ
στις σιωπηλές σκιές
Αλλά οι πυγολαμπίδες φωνάζουν: »Δείτε!«
τα προδίδουν όλα με το λευκό τους φως