Στο κίτρινο βάζο ήταν τα αγριολούλουδα.
Στο μπλε βάζο ήταν τα ολάνθιστα τριαντάφυλλα.
Και μια νύχτα, είπαν τα τριαντάφυλλα στα αγριολούλουδα:
«Ε, αγριολούλουδα, πώς είστε έτσι; Μαραμένα και άσχημα!
Η δικιά μας κυρία έδωσε τα πάντα στον αφέντη μας,
κι εκείνος τώρα μας ποτίζει και μας φροντίζει σαν να ’μασταν παιδιά του.
Κι εμείς του χαρίζουμε το άρωμά μας.»
Τα αγριολούλουδα δεν μίλησαν.
Η δική τους κυρία δεν είχε προσφέρει τίποτα στον αφέντη
παρά μόνο αυτά τα ίδια.
Ήταν αδύναμα και διψασμένα.
Μα ο αφέντης τα είχε αφήσει επίτηδες χωρίς νερό.
Και έτσι, αδύναμα και μαραμένα,
έζησαν πολύ περισσότερο από τα τριαντάφυλλα.
Γιατί έπιναν ανεκπλήρωτες λαχτάρες.
0 Σχόλια