Αναρωτιέμαι γιατί ο άνθρωπος, που κατάφερε να φτάσει στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, κατέληξε τελικά να είναι άσχημος, άμορφος. . . και συνεπώς δυσλειτουργικός. Τι κρίμα, που το ανθρώπινο σώμα, ένα μεγαλείο σμιλεμένο από την γλύπτισσα φύση, να ασθμαίνει ακόμη και μπροστά στις ηλεκτρικές σκάλες.
Αναρωτιέμαι γιατί σνομπάρονται εγκληματικά οι τεράστιες ιδέες της σωματικής αγωγής και της καλής διατροφής. Γιατί, ενώ ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει περισσότερο και καλύτερα, κάνει ό,τι περνά απ’ το χέρι του για να ζήσει λιγότερο και χειρότερα. Γιατί αφήνει το σώμα του να παρακμάζει πριν την ώρα του. Και το επιτρέπει και στα παιδιά του, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερα να υποφέρουν από παθήσεις των μεγάλων.
Κι όμως, λίγες ώρες γυμναστικής την εβδομάδα σημαίνουν περισσότερη υγεία, περισσότερη ομορφιά, περισσότερη διαύγεια. Ειδικά αν η κίνηση γίνεται έξω, στη μάνα φύση. Ζωτική ενέργεια.
Και αναρωτιέμαι πώς κατάπιαν οι άνθρωποι το παραμύθι ότι το «είμαι χοντρός και όποιος γουστάρει» είναι πράξη επανάστασης; Γιατί δεν είναι επανάσταση. Είναι παραίτηση. Είναι πλάνη.
Και έχουμε και τα «φεμινιστικά κινήματα», που αντί να προωθούν την υπέρβαση και την αυτοβελτίωση της γυναίκας, προωθούν την αποδοχή. . . των μελλοντικών παθήσεών της.
Με βασική ιδέα ότι «οι άντρες είναι τοξικοί καρχαρίες» (άρα τους αξίζουν μόνο παχιές φώκιες.)
Και μη τρέξεις αμέσως να μου πεις ότι το κείμενο είναι «fatphobic», γιατί είναι απλώς η δυσάρεστη υπενθύμιση ότι, αν εγκαταλείπεις το σώμα σου, δεν κάνεις καμία υπέρβαση και καμία επανάσταση. Κάνεις υποχώρηση και τη μεταμφιέζεις σε πολιτική θέση, για να μη χρειαστεί να ιδρώσεις.
Η αποδοχή χωρίς μέτρο, χωρίς ευθύνη απέναντι στο σώμα, είναι καταστροφή σε δόσεις.
0 Σχόλια