Ιδεαλισμός στο πιάτο

«Έχω γερό στομάχι, αλέθει και πέτρες».

Ναι, φαντάσου μόνο τι στομάχι θα είχες αν δεν το έβαζες να χωνεύει πέτρες.
«Σκαρφαλώνω βουνά με είκοσι κιλά στην πλάτη».
Χωρίς το φορτίο, θα πέταγες, Πιλότε.

Η μελαγχολία είναι η αίσθηση πως δεν μπορούμε να φτάσουμε τα μεγάλα μας ιδανικά. Γι’ αυτό και στήνουμε μικρότερα, υποκατάστατα ιδανικά... έτσι, μπας και τη γλιτώσουμε.

Ένα τέτοιο ιδανικό είναι κι αυτό εδώ το κυριακάτικό μας, ορεκτικό πιάτο, γκουρμέ εμφάνιση, μικρό κόστος.
Βαλεριάνα (ή μαρουλάκι του αγρού), πορτοκάλι, σησαμέλαιο (θρεπτικό και θεραπευτικό), μπαλσάμικο, σποράκια.
Κι από πάνω, κατσικίσιο τυρί τυλιγμένο με μπέικον και περασμένο απ’ το τηγάνι.
Μπουκιά και αναστεναγμός.