Από το δεντρόσπιτο -το παραμυθένιο κάστρο της παιδικότητάς μας- ξεκινούσαμε, εμείς τα παιδιά, νύχτα -δεκάδες φορές- και ανεβαίναμε το φιδίσιο μονοπάτι.
Στην κορυφή του βουνού ανεβαίναμε, κόντρα στην Ανατολή, ξεπαγιασμένα -και ανικανοποίητος μέσα μας αναστέναζε ο Μορφέας.
Οι αγελάδες κοιμούνταν στα σκοτεινά λιβάδια, οι θάμνοι φάνταζαν σαν μαγεμένο λιλιπούτειο δάσος, τα δέντρα λυγισμένα από τις δοκιμασίες - - - αλλά αποφασισμένα, στον αγώνα για την επιβίωση.  
Ο άνεμος φυσούσε και βρυχόταν και πλέον περριμέναμε φανατικά το φως -εμείς τα παιδιά.
Στις 4.45 ακριβώς έβγαινε ο ήλιος, ξεπρόβαλε μέσα από μια θάλασσα από τα σύννεφα - - - 

Ana. Z. Elden

Άνα Ζουμάνη Έλντεν