Οι υάκινθοι στο περβάζι

Μετά από δυο βδομάδες ηρωικής, θυσιαστικής ζωής στο πλευρό του άρρωστου γεροποιητή, της τελείωσαν τα χρήματα και γύρισε στη μεγάλη, μακρινή πόλη της.
Πριν φύγει, τοποθέτησε τρεις κίτρινους υάκινθους στο περβάζι, που άφηναν μυρωδιά κήπου στο μικρό του δωμάτιο.
Εκείνος το θεώρησε περιττό συναισθηματισμό για τόσο δύσκολες στιγμές - απ’ όλες τις απόψεις. Κι όμως… το βλέμμα του, απ’ το κρεβάτι που πλάγιαζε εξαντλημένος μέχρι θανάτου, στρεφόταν ξανά και ξανά στους κίτρινους υάκινθους. Κι όλο σηκωνόταν και τους πότιζε με φρέσκο νερό, μέχρι που η γη χόρταινε και δεν κατάπινε άλλο - - -

Και της έγραψε ένα γράμμα στη μεγάλη, μακρινή πόλη:
«Οι τρεις υάκινθοί σου με βάζουν σε μεγάλο μπελά. Δεν μπορώ να τους αφήσω να πεθάνουν! Πρέπει να τους ποτίζω, να τους φροντίζω διαρκώς. Είναι σαν εσάς. Κι όμως, όταν μαραθούν και δε χρειάζονται πια νερό, θα λυπηθώ πολύ. Είναι σαν εσάς!»

Κι εκείνη απάντησε:
«Η ψυχή μου θα ανθίζει για σένα, ακόμα κι αν την αφήσεις να μαραθεί και να πεθάνει απ’ τη δίψα.
Μην ανησυχείς… είμαστε πιο δυνατές απ’ τα λουλούδια - - -»