Η τιμή της αταξίας

«Δεν καταλαβαίνω, Ελλεβόρα… Γιατί αυτός ο χαριτωμένος και γλυκός άνθρωπος φοράει φθαρμένες μπότες, έχει λεκέδες στα κομψά ρούχα του και γενικά φαίνεται τόσο απεριποίητος;»

Τι να σου πω… Ίσως αυτό να είναι σημάδι της ιδιαίτερης αξίας του. Η φύση, μέσω του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, λέει στον καθένα μας τι να ακολουθήσει για να επιβιώσει. Ίσως λοιπόν ένας ξεχωριστός οργανισμός να μην έχει καμία ανάγκη να συμμορφώνεται με τους ασήμαντους νόμους της συνύπαρξης με τα κοινά πλάσματα — γιατί, στην πραγματικότητα, δεν είναι του είδους του. Έχει μια ασυνείδητη αίσθηση ότι μπορεί να ξεπεράσει αυτά τα όρια, ακόμα κι αν είναι δύσκολο.
Μόνο μια άθλια ύπαρξη συμμορφώνεται δουλικά με όλες τις απαιτήσεις της εξωτερικής - αλλά και εσωτερικής - εμφάνισης, γιατί τρέμει την αρνητική κριτική που δεν μπορεί να αντέξει.
Τα πιο φτωχά χέρια πρέπει να είναι και τα πιο περιποιημένα, γιατί δεν τους επιτρέπεται να είναι «ατίθασα». Μια όμορφη πατούσα αντέχει τα φαρδιά, άχαρα παπούτσια, γιατί ξέρει την εσωτερική της αρχοντιά, τη γυμνή της αξία.
Όποιος έχει άγχος για την "εξωτερική του συμπεριφορά", ξέρει καλά γιατί το έχει. Θέλει να βυθιστεί στο πλήθος, να εξαφανιστεί, γιατί νιώθει πως δεν έχει τη δύναμη να ξεχωρίσει.

Ζήτω λοιπόν οι φθαρμένες μπότες, οι λεκέδες στα φανταχτερά ρούχα, οι γκρίζες ρίζες, τα κουμπιά που λείπουν, οι αξύριστες μασχάλες...
Η αταξία έχει κάτι από θεϊκή επιπολαιότητα. Και της αξίζει μόνο εκείνος που μπορεί να συμφιλιώσει τη προσβεβλημένη ανθρωπότητα με κάτι βαθύτερο.