Ύστερα από τις ταλαιπωρίες και τις ταπεινώσεις της καθημερινής μάχης για το χρήμα και την επιβίωση στο «Νυχτολούλουδο» -τρεις γυναίκες περνούν το κατώφλι του καφέ-μπαρ. Πλέον δεν είναι υπηρέτριες, αλλά ελεύθερες και ανεξάρτητες ερωμένες, αφιερωμένες αποκλειστικά στη δική τους απόλαυση. Από σκλάβες μεταμορφώνονται ξαφνικά σε πριγκίπισσες.
Τώρα είναι κυρίες -ναι, κυρίες- που προσφέρουν την εύνοιά τους μόνο αν το θελήσουν.

Μετά τις τρεις τα ξημερώματα, ο Λουτς γρατζουνά το βιολί του με πάθος, κι εκείνες -η Σασίτα, η Νάνι και η Τέτσι- παραδίδονται στον χορό.
Η καθεμία με τον δικό της τρόπο, αγγίζει την τελειότητα.
Η Νάνι χορεύει με την αδάμαστη, ανεξάντλητη ορμή ενός παιδιού.
Η Σασίτα λικνίζεται σαν μια βασανισμένη ψυχή που παλεύει να λυτρωθεί -με μάτια συχνά δακρυσμένα, που αναζητούν βοήθεια.
Η Τέτσι, αρχοντική σαν κορίτσι περασμένης βιεννέζικης εποχής, στροβιλίζεται σαν να βρισκόταν σε χοροεσπερίδα με μουσική του Στράους. Το πρόσωπό της, βαθιά συνεπαρμένο, μοιάζει με ανάγλυφο στο πάρκο του Δημαρχείου.
Τα τρία κορίτσια είναι φτιαγμένα από ρομαντικά όνειρα, ανεκπλήρωτες λαχτάρες και απροσποίητη καλοσύνη. Μια τέχνη γεννιέται από την κίνησή τους -μια ομορφιά απελευθερωμένη μέσα στους ήχους της μουσικής και τις φινετσάτες πιρουέτες τους.
Όμως, όπως κάθε ομορφιά, έτσι κι αυτή μπορεί να γκρεμιστεί ανά πάσα στιγμή στην άβυσσο ενός παράφορου, απερίσκεπτου έρωτα. Θα μπορούσαν να συντριβούν σε χίλια κομμάτια, χωρίς κανένα παράπονο -μόνο με μια έκπληξη για το πεπρωμένο τους.

Και ο άντρας παραμένει ψυχρός. Απαθής, βυθισμένος στην απογοητευμένη ψυχή του. Επειδή κάποια άλλη τον πρόδωσε, εκδικείται εκείνες που δεν το αξίζουν.
Ο άντρας ντρέπεται να ενθουσιαστεί, να βγει από τον εαυτό του. Δεν τολμά να αφήσει το πάθος να τον συνεπάρει -ή, απλώς, να είναι ο εαυτός του.
Στον αγώνα της καθημερινότητας, διατηρεί μια μίζερη αξιοπρέπεια, έχει μια κοινωνική θέση να υπερασπιστεί, μια τιμιότητα να θυσιάσει για ένα ψέμα.
Αλλά την αξιοπρέπεια του ενθουσιασμού, όχι, αυτή δεν τη σέβεται.
Δεν έχει το θάρρος να αναγνωρίσει την τέχνη αυτών των γυναικών, αφού δεν είναι μεγάλα ονόματα, όπως η Ορατία, η Σαρλότ και η Παρκερέτ. 
Δεν «επενδύει» σε λουλουδούδες…
Τις αποπλανεί, τις εκμεταλλεύεται και τις πετάει σαν άδεια κελύφη.
Δειλοί… μόνο με ακριβοπληρωμένες σταρλέτες έχετε το θάρρος να συγκινηθείτε;

Όμως, στις τρεις τα ξημερώματα, η Σασίτα, η Νάνι και η Τέτσυ προσφέρουν την τέχνη τους δωρεάν.
Ένας σιωπηλός πόνος, μια κραυγή απελπισίας, και όλα βγαίνουν στο φως -με λίγο αλκοόλ, λίγη μουσική… 
Τέτσι, έχεις τα πιο φινετσάτα πόδια του κόσμου και την τρυφερή, ανεπανάληπτη βιεννέζικη ομορφιά…
Σασίρα, χορεύεις τον πόνο της καρδιά σου σου και την απελπισία σου…
Νάνι, βασίλισσα του χορού, βρίσκεσαι στον δρόμο να γίνεις ο αληθινός σου εαυτός…
Από τις τρεις ως τις πέντε τα ξημερώματα, χαρίζετε τις τέχνες σας απλόχερα.
Στο «Νυχτολούλουδο», ήσασταν δούλες.
Εδώ, όμως, είστε ελεύθερες ερωμένες χωρίς σκοπό. Πολύτιμες, γλυκές, λαμπερές χορεύτριες.

Σας ευχαριστούμε. Να είστε ευλογημένες.

*