Η γυναίκα που αγαπάει αληθινά τον άντρα της, έχει διαρκώς την ιδέα ότι θα την ωφελούσε αν ήταν και κάποιος άλλος ερωτευμένος μαζί της. Ακόμη πιο καλά αν είναι πάνω από δύο. 
Αυτή η ανάγκη είναι τόσο πια φυσική, που θα ήταν βλακεία και κακία να την κατηγορήσουμε γι' αυτό. Και από τη στιγμή που αυτό δεν σε πληγώνει, χάνει κάθε νόημα για εκείνη. 
Οι όποιες κατηγορίες την προσβάλουν, γιατί θέλει απλά να ρωτήσει: «Τόλη μου, Τολάκη μου, τι συμβαίνει πάλι, αγάπη μου, για όνομα του Θεού;!».  Και θέλει να σε ακούσει να λες: «Τίποτα Σούλα μου» και να το ευχαριστηθεί. 
Άστην να το 'φχαριστηθεί. 
Διότι αν θέλει στ' αλήθεια να σε ξεφορτωθεί, τότε θα σε κοιτάξει με πέτρινο, ανελέητο πρόσωπο, σαν δικαστίνα του διαβόλου. Δεν ρωτάει τίποτα, μόνο ελπίζει σιωπηλά, «ψόφα, κρετίνε! Εξαφανίσου!» 

_Ελλεβόρα