Εσείς, που ακόμα φοράτε τις κάλτσες και τα παπούτσια σας... ενώ εγώ θα ήθελα να περπατώ ξυπόλυτη... τι ξέρετε για την εσωτερική μου αναστάτωση, όταν πετάτε τα σκουπίδια σας εκεί όπου πατά η ευαισθησία μου;
Νοσηρή αδιαφορία για τον ξυπόλυτο περαστικό!
Ένας δρακόντειος νόμος θα αρκούσε, παραδειγματική τιμωρία για όποιον μετατρέπει τον δρόμο σε χωματερή.
Τα δρακόντεια μέτρα θα λειτουργούσαν καθαρτικά. Ίσως γι’ αυτό δεν τα εφαρμόζουν.
Και άντε, οι μεν ρυπαίνουν. Οι δε γιατί ανέχονται; Σαν να πρόκειται για θλιβερό πεπρωμένο, για μια καταδίκη χωρίς διέξοδο. Eξαθλίωση, θάνατος. Κι έτσι το υπομένουν.
Αχ, και να μπορούσαν οι άνθρωποι να εξεγείρονται... έστω για τα απλά και «ασήμαντα».
Όμως κανείς δεν καταβάλλει την «ιερή» προσπάθεια να αλλάξει τα «μικρά προβλήματα».
Προτείνω να αρχίσουμε να κυκλοφορούμε ξυπόλυτοι στην πόλη — ώστε να βιώνουμε, τουλάχιστον με συνειδητοποιημένη αηδία και περιφρόνηση, τη βία των βρώμικων δρόμων.
0 Σχόλια