Ο ετερόκακος

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν είναι επαρκώς κακοί για να είναι κακοί από μόνοι τους. Είναι κακοί, μεν, χωρίς το ταλέντο να το εκδηλώσουν άμεσα, δε. Η κακία τους αναμιγνύεται με λίγη γενική καλοσύνη, με πολύ καθωσπρεπισμό και με πάρα πολλή δειλία. Και έτσι προτιμούν να είναι «ετερόκακοι»*.
Πρόκειται δηλαδή για κακία με το πρόσχημα της φιλίας.
Ο ετερόκακος δεν θέλει να χρεωθεί άμεσα μια κακία, άρα θα ψάξει να την χρεώσει σε κάποιον άλλο με τον όποιον τρόπο. Για παράδειγμα, περιμένει εκείνο το σχόλιο που θα «χτυπήσει» κάποιον μου μισεί, ή ζηλεύει και μόλις το δει θα πατήσει το like.
Ο ετερόκακος ειναι μανιακός με την ψυχαγωγία και νιώθει τους «φίλους» του σαν παράσταση που ανεβαίνει γι' αυτόν. Δεδομένου ότι ως επί το πλείστον η ζωή του είναι αδιάφορη και ανιαρή, για να διασκεδάζει μεταφέρει τις κακίες των άλλων: «Αχ χρυσή μου, αγάπη μου, δεν ξέρεις τι είπε η Πόπη για σένα, είπε πως είσαι μια τσούλα και πως το κάνεις με της Αγλαΐας τον άντρα! Μού ήρθε να της βγάλω τα μαλλιά τρίχα τρίχα».
Αν το έκανε αυτό από αληθινή ψυχική ανάγκη, για να προειδοποιήσει, να αποτρέψει κάποιο κακό, τότε θα ήταν ένας «τίμιος άνθρωπος», ή ένας «εξωφρενικός ονειροπόλος», ή ένας «νοσηρός ιδεαλιστής». Όμως δεν είναι. Είναι -και να με συγχωρείτε την κακιά λέξη- ετερόκακος.
Άα Ζουμάνη
....

«ετερόκακος»* > όπως λέμε «ετερόφωτος», δηλαδή το αντίθετο του αυτόφωτου. Κάποιος που «λάμπει» με την κακία των άλλων. Ημερομηνία γέννησης 21-11-2016