Οι εκλεκτοί του φθινοπωρινού ήλιου

Καφετιά, γκριζοπράσινη η γη.
Καφετιά και τα φύλλα.

Το μεγαλείο της φύσης συρρικνώνεται σιγά σιγά, τώρα το φθινόπωρο.

Κάποιοι κάθονται στον φθινοπωρινό ήλιο και ελπίζουν να συμβεί κάτι.

Μα κι αυτός ο ήλιος, όπως κάθε ήλιος, συμμαχεί μονάχα με τους αγνούς. Τους άλλους απλώς τους ζεσταίνει… σαν το καλοριφέρ.

Από το τίποτα, τίποτα δεν έρχεται.
Χωρίς θυσία, κέρδος δεν υπάρχει.

Μπορείς να κάθεσαι ώρες στο παγκάκι, να κοιτάς τους γυμνούς θάμνους και τα ξερακιανά δέντρα, να ανασταίνεις χιλιάδες νεανικές αναμνήσεις.
Όμως τα σημάδια που χάραξαν πάνω σου τα χρόνια δεν σβήνουν με μια ηλιαχτίδα.

Αν η θεραπεία ήταν εύκολη, η αγνότητα θα ήταν μια μάταιη θυσία.
Όχι,  δεν είναι έτσι.

Ο φθινοπωρινός ήλιος λάμπει μονάχα για τους φθινοπωρινούς αγνούς.

Φθινόπωρο στο δημόσιο πάρκο, στην ακτή, στο λιβάδι, στο μπαλκόνι.
Καφετιά, γκριζοπράσινη η γη.
Καφετιά, σιγά σιγά, τα φύλλα.

Οι άνθρωποι λιάζονται… και ελπίζουν.