Υστερία. Μια ωφέλιμη αδυναμία

Τέσσερα κορίτσια, από τέσσερα πολιτισμένα σπίτια, διάβασαν στην εφημερίδα μια απίστευτη υπόθεση κακοποίησης παιδιού από τη μητέρα του. Αλλά το δικαστήριο την άφησε ελεύθερη με μια απλή προειδοποίηση.
Η μάνα αυτή χτυπούσε με ένα κουτάλι τα χείλη του παιδιού της, τα άνοιγε — και μόλις αυτά επουλώνονταν, τα χτυπούσε ξανά.

Το πρώτο κορίτσι είπε:
«Τρομερό! Αλλά πού θα φτάναμε αν προβληματιζόμασταν συνεχώς για τα δεινά του κόσμου; Θα αρρωσταίναμε και δεν θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε κανέναν, τελικά».

Το δεύτερο κορίτσι χλώμιασε και βυθίστηκε στη σιωπή.

Το τρίτο κορίτσι έφτυσε τη σούπα που είχε φάει και άρχισε να κλαίει.

Το τέταρτο κορίτσι έψαξε και βρήκε το σπίτι της κακιάς μάνας... πήγε, χτύπησε την πόρτα της και της έχωσε μια μπουνιά στα μούτρα.

Βλέπεις, η υστερία, δηλαδή η υπερευαισθησία των νεύρων, η αυξημένη ένταση στις εντυπώσεις, έχει διαφορετικούς βαθμούς, και άρα διαφορετικές συνέπειες. Η Ιωάννα της Λωρραίνης είχε πιθανώς τον ανώτερο βαθμό, όπως και ο Γκεβάρα. Και ο Καραϊσκάκης.
Και οι ποιητές υποφέρουν από την ίδια υπερβολική αντίδραση στα ερεθίσματα... η άνοιξη και το φθινόπωρο τους εξιτάρουν τόσο “υστερικά”, που τραγουδούν για τις εποχές με τρόπο άκρως εξυψωμένο.
Αυτό βέβαια τους κοστίζει την ειρήνη τους, όμως η ασθένεια αυτή ωφελεί την ανθρωπότητα στο σύνολό της.

Εν συντομία:
Η υστερία, στον αληθινά καλλιεργημένο άνθρωπο, είναι μια κατάσταση διεγερτικής αδυναμίας που ωφελεί το σύνολο, αν και βλάπτει τον ίδιο, διαταράσσοντας την υγεία και την ευτυχία του.

Άνα Ζουμάνη-ελλεβόρα