Όταν ήμουν 6 χρονών και έπαιζα όλη μέρα, οι γονείς μου, μού είπαν πως πρέπει να πάω στο σχολείο με τα άλλα καλά παιδάκια, πως εκτός από υποχρεωτικό, είναι και σημαντικό.
Οκ γιατί όχι... οι καλοί γονείς δεν στέλνουν τα παιδιά τους σε κολαστήρια. Ως εκ τούτου με στείλανε στο σχολείο, όπου δεν καταλάβαινα τίποτα, δεν καταλάβαινα λέξη.
Μετά από δυο βδομάδες αρρώστησα και επέστρεψα στα παιχνίδια μου και στα «ιδιαίτερα μαθήματα» της Χρυσάνθης. Εκεί τα καταλάβαινα όλα.
Όταν πέρασαν οι 7 μέρες ανάρρωσης ξαναπήγα στο σχολείο όπου δεν καταλάβαινα τίποτα, δεν καταλάβαινα λέξη.
Γενικά, σε όποια τάξη κι αν πήγα, ποτέ, δεν κατάλαβα λέξη. Ήταν παθολογικό.
Το παιδί ήθελε τη ζωή άμεσα, προφανώς και όχι με «σχολικές» παρακάμψεις.
Αργότερα με έστειλαν στη βιβλιοθήκη. Εκεί κάποιος μου είπε, «μην ανησυχείς, η πράξη θα δείξει».
Ούτε την θεωρία έμαθα, ούτε την πράξη. Όμως εκεί βρήκα τουλάχιστον κάποιες «πνευματικές αξίες».
Στην προτελευταία τάξη του Γυμνασίου, το παιδί το ΄σκασε από το σχολείο και από τους γονείς του και πήγε στο Black Forest, με «δανεικά» από του μπαμπά το πορτοφόλι.
Εκεί ήταν φθινοπωρινό δάσος, εκεί ήταν υγρά βρύα, εκεί ήταν το πλατσούρισμα του ρυακιού τη νύχτα, εκεί ήταν ομίχλη
Το παιδί δεν αποθύμησε τη δουλειά και μήτε την «εξέλιξή» του ούτε μια στιγμή -και ο πατέρας του δήλωσε πως δεν ξέρει πού πάει το παιδί, αλλά μεγαλώνει και αυτό πλέον δεν τον αφορά - - -
Ana Zumani Elden
Άνα Ζουμάνη Έλντεν
.png)
0 Σχόλια