Όσο λες, «εντάξει, το παραδέχομαι· ο αέρας σ’ αυτόν τον χώρο δεν είναι πλούσιος σε οξυγόνο… ο αέρας στο δάσος είναι πράγματι καλύτερος…», όσο βάζεις ακόμα εκείνη την ειρωνική, απενοχοποιημένη πινελιά στην παραδοχή, δεν είσαι έτοιμος.
Μόνο όταν νιώσεις τον φτωχό αέρα - σε οποιονδήποτε χώρο, είσαι αναγκασμένος να αναπνέεις - ως θανάσιμη προσβολή για τον οργανισμό σου, ως έγκλημα εναντίον σου, ως πράξη αυτοακρωτηριασμού, μόνο τότε βρίσκεσαι στον δρόμο της ωριμότητας.
Η επίγνωση είναι προαιρετική.
Η απελπισία, υποχρεωτική.
0 Σχόλια