Δίπλα στους λόφους, είναι ένα κεκλιμένο λιβάδι που κανείς δεν πατεί. Σε πρωτόγονη κατάσταση βρίσκεται ο πολύχρωμος λεκές.
Πάνω σε κόκκινα αγκάθια κάθεται η καρδερίνα και μέσα στις γκρίζες τσουκνίδες του κρύβονται σαλιγκάρια.. Υπάρχει ένα «άνω-κάτω» από διάφορα χρώματα, από καφέ, γκρίζο και λευκό, ψηλό σαν τον άνθρωπο σε κάποια σημεία.
Είναι ζοφερό στο σκοτάδι.
Εδώ βλέπω τις εποχές να αλλάζουν.
Εδώ, στο κεκλιμένο λιβάδι, ανοίγει η μία εποχή την πόρτα στην άλλη, η κάθε μία μπαίνει με ένδοξη ενδυμασία, σε όλο της το μεγαλείο και όλες τις καλωσορίζω με ευγένεια.
Το κεκλιμένο λιβάδι οιονεί είναι το ημερολόγιό μου.
Αναγνωρίζω στην εικόνα του τον κάθε μήνα, την κάθε βδομάδα - ναι - την κάθε μέρα.
Όταν όλα θέλουν ν' ανθίσουν, το βλέπω.
Το βλέπω κι όταν όλα πρέπει να πεθάνουν.

Ανακόντρα
(Άνα Ζ. Έλντεν)