Η γυναίκα όταν αποκτά έναν καρκίνο, αποκτά και έναν δεύτερο.
«Έχω καρκίνο. Εντάξει, τώρα το ξέρω -ξέρω αυτό που διαισθάνομαι εδώ και πολύν καιρό. 
Τώρα δεν θα μπορώ να προσφέρω πολλά στους άλλους, θα πρέπει να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, θα ζω μια αφύσικη ζωή. 
Μια τρομερή ταραχή με καταβάλλει, όπως όταν εκατομμύρια ακρίδες επιτίθενται στην ανθοφόρα γη και τα καταστρέφουν όλα και όλα τα εξαφανίζουν -έτσι νιώθω.
Ο φόβος του θανάτου με κάνει νευρική, επιθετική, σκληρόκαρδη και άδικη... καταστροφική.
Έκτοτε ο άντρας μου με νιώθει ως βάρος, χωρίς να το λέει. Αντέχει τη μοίρα του, αλλά όχι με την «εσωτερική αγαλλίαση» του αφοσιωμένου μάρτυρα...  Έκανε μια «κακή επένδυση». Αυτό είναι. Έπεσαν οι μετοχές της ψυχής. Σκέφτεται όλες εκείνες τις όμορφες, τις υγιείς, τις φρέσκες και καλοδιατηρημένες γυναίκες που του ξεφυγαν... αυτό σκέφτεται. Η φροντίδα του έχει κάτι... φθαρμένο. Τα δισεκατομμύρια νήματα της σχέσης έχουν φθαρεί. Αντί να πενθεί τον δικό μου θάνατο,  θρηνεί το «κακό που τον βρήκε». Η αγάπη του δεν μεγαλώνει με το τραγικό γεγονός, αλλά σβήνει σιγά σιγά. 
Αχ  και να 'βρισκα τώρα κάποιον που να μπορεί να με νιώθει! Δεν με νοιάζει ας με κατακρίνουν... θέλω  να βρω κάποιον που να πεθαίνει από πόνο μαζί μου... για μένα...»
Ana Zumani Elden