Η γυναίκα, όταν αποκτά έναν καρκίνο, αποκτά και έναν δεύτερο.
«Έχω καρκίνο. Εντάξει. Τώρα το ξέρω - - ξέρω αυτό που διαισθανόμουν εδώ και καιρό.
Τώρα δεν θα μπορώ να προσφέρω πολλά στους άλλους. Πρέπει να ασχοληθώ με τον εαυτό μου.
Με καταβάλλει μια τρομερή ταραχή - - σαν να ορμούν εκατομμύρια ακρίδες στην ανθισμένη γη και να τα καταστρέφουν όλα.
Ο φόβος του θανάτου με κάνει νευρική, επιθετική, σκληρή, άδικη. Καταστροφική.
Από τότε, ο άντρας μου με νιώθει ως βάρος, αν και δεν το λέει. Αντέχει, αλλά όχι με την "αγαλλίαση" του αφοσιωμένου μάρτυρα. Έκανε μια κακή επένδυση - - αυτό είναι. Έπεσαν οι μετοχές της ψυχής.
Σκέφτεται όλες εκείνες τις όμορφες, υγιείς, φρέσκες γυναίκες που του ξέφυγαν... αυτό σκέφτεται.
Η φροντίδα του έχει κάτι φθαρμένο. Τα δισεκατομμύρια νήματα της σχέσης έχουν κοπεί.
Δεν πενθεί το θάνατό μου· θρηνεί το κακό που τον βρήκε.
Η αγάπη του δεν μεγαλώνει με την τραγωδία, μα σβήνει, λίγο λίγο.
Αχ, και να βρισκόταν κάποιος που να με νιώθει!
Ας με κρίνουν, δεν με νοιάζει. Θέλω έναν άνθρωπο που να πεθαίνει από πόνο μαζί μου. Για μένα.»
Ana Zumani Elden
0 Σχόλια