Πόσο τεράστια είναι η απελπισία του πιστού σου σκύλου, όταν τον πηγαίνεις στον γιατρό για να τον λυτρώσεις; Με τι μάτια σε βλέπει, άνθρωπε, εσένα που υποφέρεις; Και τι νιώθει άραγε όταν πρέπει να εγκαταλείψει το σπίτι σας- που αγαπά φανατικά;Και όταν του μιλάς -εκεί στο ιατρείο- τι νιώθεις εσύ όταν ο Πιστότατος γυρίζει με μομφή το κεφάλι του αλλού, που μπορείς και του το κάνεις αυτό;
Και όμως το κάνεις από μεγάλη ανάγκη και βαθιά αγάπη.
Όμως εκείνος σε κοιτάζει ταπεινά παραδομένεις και «λέει»: «Δεν σε καταλαβαίνω αφέντη μου, αγαπημένε...»
Και μετά πεθαίνει.
Και ξέρεις πως πέθανε με το συναίσθημα: «Αφέντη, αυτό ήταν το αντάλλαγμα για την πίστη μου; Δεν θα πέθαινα για σένα εκαντοντάδες μαρτυρικούς θανάτους; Δεν θα έλιωνα στον τάφο σου από το κλάμα και την πείνα;»
Και τώρα στέκεσαι εκεί, με τα παπάρια σου στο χέρι, άνθρωπε, που κάποτε δήλωσες: «Προτιμώ να προσφέρω την αγάπη μου σε ένα ζώο, παρά στον άνθρωπο, εκείνο ξέρει τουλάχιστον να την εκτιμά»
Βλέπεις, ο κόσμος χλευάζει πάντα τις ελπίδες της φτωχής σου καρδιάς... ακόμα και ο σκύλος -που τόσο αγάπησες- σε κοιτάζει επιπληκτικά στο θάνατό του....
Ελλεβόρα - Ana Zumani Elden