Φοβάμαι 
γιατί φοβάμαι αλήθεια δεν ξέρω 
μονάχα φοβάμαι, σαν σκυλί υποφέρω

Φοβάμαι 
σαν τη μάνα που δίχως λόγο φοβάται
κι αν το παιδί της σαν αρνάκι κοιμάται

Φοβάμαι
γιατί βλέπω να παίρνεις το δρόμο μονάχη
το νιώθω πως χάνω τη μάχη

Φοβάμαι
σαν τον καπετάνιο που κι όταν κοιμάται, φοβάται
τον καθαρό ουρανό κι αν οι ναύτες κοιτάζουν
και τη σοφία του γέρου χλευάζουν

Φοβάμαι
πως αύριο μοναχός θα κοιμάμαι 
φοβάμαι μη χαθώ- το φοβάμαι

Σαν τον φυλακισμένο που θα εκτελεστεί
φοβάμαι για σένα, γυναίκα φρικτή. 
Φοβάμαι και τρέμω μα ούτε σε νοιάζει 
μιαν άλλη ρότα η καρδιά σου χαράζει 
Η αγωνία μου, θάνατος
λιγοστεύουν τα χάδια

πού πας, γυναίκα, τα βράδια;

....

Της τα 'πε επιτέλους και σηκώθηκε, την πλησίασε και την κοίταξε στα μάτια... πολλή ώρα.
Τον κοίταξε κι εκείνη... και ξαφνικά ούρλιαξε υστερικά, «μ' αγαπάει, υποφέρει, μ΄αγαπάει! Ω, δύστυχη, τι έκανες!», και έπεσε κάτω.
Ελλεβόρα