Τώρα που έρχεται η Αλκυόνη...
Η άγρια, δύσπιστη αγωνίστρια
Που αστράφτει γαλαζοπράσινη στις λίμνες μας
Σαν το κολίμπρι στα τροπικά δάση.
Το κοφτερό της ράμφελο
Σαν το καμάκι του καπετάν Άχαμπ
Που κάθεται στα κούτσουρα και στήνει καρτέρι καρτέρι
Ξαφνικά εκτοξεύεται, βουτάει, τρυπάει
Μια κομψή δολοφόνος
Που αιώνια παραμονεύει, γαλαζοπράσινη
Όποιος δεν τη δει, δεν θα το πιστέψει.
Το ράμφελο, ένα δόρυ, ένα θανατηφόρο στιλέτο
Η Αλκυόνη!
Μια ρομαντική πολεμίστρια με αστραφερή πανοπλία.
Μια παραμυθένια ηρωίδα της φύσης της ίδιας.
......
Η Νανίτα ζήτησε να σκάψουν ένα λάκκο με νερό και ψάρια, ανάμεσα στα σκλήθρα και τις φουντουκιές, και να τον περικλείσουν με λεπτό πλέγμα. Μέσα τοποθέτησε μία αλκυόνη.
Τώρα την κοιτάζει ώρες ολόκληρες να κάθεται και να παραμονεύει. Η βασίλισσα της λίμνης με τον γαλαζοπράσινο χιτώνα. Μπροστά στη χάρη και την επιδέξιότητα της αλκυόνης, οι προσπάθειες των ανθρώπων να κατακτήσουν την ψυχή της, της φαίνονται άγαρμπες και γελοίες. Έχει ήδη κατακτηθεί. Βρίσκεται στην κατοχή των μυστηρίων της φύσης.
Ο άνθρωπος τής φαίνεται μικρός και αστείος. Ένα αδέξιο, βίαιο, άχαρο κάτι, που θέλει να είναι αλκυόνη. Κι εκείνος παραμονεύει μέρες ολόκληρες το θήραμά του... και μετά το χτυπάει και το καταπίνει.
Δεν βαριέσαι.
Ήταν απλώς μια ψυχή.
0 Σχόλια