Αλήθεια… γιατί μιλάς τόσο πολύ;

Αστέ, μάλλον ξέχασες. Ή ίσως δεν έμαθες ποτέ, πόσο κοντά στη φύση βρίσκεται το μικρό αγόρι όταν πλησιάζει την πεταλούδα που κάθεται πάνω στο γαϊδουράγκαθο.
Ή το μικρό κορίτσι που δένει αγριολούλουδα στη ζώνη του.

Κι ύστερα… ήρθε η «ζωή» και σ' άδειασε.

Πηγαίνεις στα βουνά, στις παραλίες του κόσμου, αλλά για να παίξεις ρακέτες.
Καυτά μάγουλα, κρύες ψυχές.

Και κυρίως, για να φας.
Να φας μέχρι να σκάσεις.
Ενώ θα έπρεπε να περπατάς ώρες, αφάγωτος κι ελαφρύς, στην άγρια φύση.

Ή την ήρεμη  

Να στέκεσαι πού και πού 
Να βλέπεις το μεγαλείο της
Την κάθε λεπτομέρεια.
Αμίλητος.
Δεν χρειάζεται πάντα να μιλάς.

Αλήθεια… γιατί μιλάς τόσο πολύ;

Μαζεύεις και πούλιες και τσουμπλέκια.
Τα έχεις για να τα έχεις.
Δεν τα αγαπάς.
Και μια μέρα… τα πετάς.