Ο άντρας έχει μόνο μία αληθινή μεγαλομανία. Την πίστη στην πίστη της αγαπημένης του.
Ένας άντρας που εμπιστεύεται απόλυτα τη γυναίκα του είναι... καλύτερα να μη ειπωθεί τι είναι. Ας αρκεστούμε στο ότι είναι αξιολύπητος, σχεδόν ανήθικος, ένα υποκείμενο φτιαγμένο από στόκο και αυταπάτες.
Η γυναίκα δεν ζει χωρίς την αίσθηση πως είναι επιθυμητή. Μόνο αυτό ηλεκτρίζει το νευρικό της σύστημα. Κι όχι απλώς μερικές φορές... αλλά παντού και πάντα.
Παντού καραδοκεί κάποιος έτοιμος να τη διεκδικήσει για μια στιγμή παράδοσης, με μάτια σφαλιστά και χείλη που τρέμουν.
Αντίθετα στις «σοβαρές σχέσεις» της ζωής, εκεί είναι η άψογη υποκρίτρια. Συνειδητά. Υποχρεωτικά.
Γι' αυτό πάντα έρχεται εκείνη η στιγμή, που ανεξήγητα γοητευμένη από το «ξένο», γίνεται ξαφνικά ασυνείδητα αληθινή. Και άθελά της, αποκαλύπτεται. Τα μάτια της θολώνουν, το πρόσωπό της στραβώνει σε μια ύπνωση βίαιη.
Μια σφαλιάρα ίσως την ξυπνούσε. Ίσως όμως την έριχνε πιο βαθιά στη μέθη.
Κι εσύ, σύντροφε; Το μόνο που μπορείς να κανεις, είναι να σκύψεις και να της ψιθυρίσεις με τη γυμνή ειλικρίνεια της απελπισίας, «εγώ είμαι ο μοιραίος, ο μοναδικός... είμαι εκτεθειμένος στο έλεός σου, όπως κι εσύ στο έλεός μου... εμένα θέλεις, απλώς δεν το ξέρεις αυτή τη στιγμή... και πρέπει να μου δοθείς τώρα, με τα χείλη να τρέμουν και τα μάτια κλειστά».
Κι εκείνη θα σου πει με τη γυμνή ειλικρίνεια του θριάμβου, «πάμε τώρα αμέσως, γιατί εκεί, στο τραπεζάκι δίπλα στην είσοδο, κάθεται ένας άντρας με μάτια που καίνε για μένα... θα πληρώσεις αύριο... Έλα... τώρα, πριν να 'ναι αργά, για σένα... και για μένα...».
0 Σχόλια