Συμπαθώ την Ελλεβόρα.
Την αγαπώ, μάλιστα.
Περισσότερο απ’ όλες τις άλλες.
Όταν δεν είναι εδώ.
Μόλις έρχεται, δεν την αγαπώ πια.
Γίνεται κουραστική, σαν ψάρι που προσπαθεί να αναπνεύσει στον αέρα.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό.
Δεν ξέρω τι θέλει.
Μας συμπαθεί;
Δε μας συμπαθεί;
Στα λόγια που γράφει είναι άλλος άνθρωπος.
Τα λόγια που γράφει, τα πιστεύεις αμέσως.
Στα λόγια που λέε είναι άλλος άνθρωπος.
Πιστεύω πώς μόνο η Ελλεβόρα που γράφει, είναι η αληθινή Ελλεβόρα. 
Και όταν λείπει τη σκέφτομαι και συγκινούμαι.
Αλλά μετά έρχεται.
Και όλα τελειώνουν.
Για παράδειγμα:
Μου ζητάει γραπτώς την πρώτη έκδοση του Χάρι Πότερ, που για σένα είναι θησαυρός.
Διαβάζω τα ενθουσιώδη λόγια της και θελω να της το δώσω αμέσως, το βιβλίο.
Αλλά μόλις έρχεται, της λέω:
- Όχι, δεν στο δίνω το βιβλίο. Γιατί να στο δώσω; Κι εγώ το αγαπώ. Δεν θέλω να το αποχωριστώ-"
- Θα σου αγόραζα τρία βιβλία της επιλογής σου και άλλα τρία CD", 
λέει εκείνη.
- Δεν θέλω άλλα βιβλία. Θέλω τον Χάρι Πότερ...  μη με κοιτάς έτσι! Με μπερδεύεις!
Ακόμα δεν έχει γυρίσει την πλάτη και θέλω να τη φωνάξω πίσω, να της δώσεις το βιβλίο με χίλιες χαρές.
Αλλά ποτέ δεν την φωνάζω πίσω.
Ποτέ δεν της το δίνω.
Μόνο νιώθω:
"Η καημενούλα, γλυκιά Ελλεβόρα - - -"