Ιαματικό λουτρό στο δάσος. 
Ένας περίεργος τόπος. Μία από τις αληθινές μου ευαισθησίες.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός του, είναι όπως ήταν πάντα.
Μόνο η πανέμορφη μαμά μου, που με κουνούσε τρυφερά μέσα στα νερά του, δεν είναι πια εδώ.
Οι φλαμουριές ευωδίαζαν. Το ηλιοκαμμένο ξύλο της καμπίνας μοσχοβολούσε. Η άμμος και τα χαλίκια έκαιγαν τις τρυφερές πατούσες, ημών των παιδιών. Από το δάσος, άρωμα πεύκου ερχόταν. Από τις αυλές των σπιτιών, η μυρωδιά χιλιάδων λουλουδιών.
Η μαμά μου με κρατούσε τρυφερά στη μέση της λιμνούλας, που για μένα ήταν ωκεανός. Σπαταλούσε τον ρομαντισμό της σε ένα εγωιστικό, απείρως κλαψιάρικο παιδί που, από τον φόβο του, είχε γίνει κόμπος στον λαιμό της.
Το ρυάκι που κυλάει από τον σταθμό ως το λουτρό είναι υπέροχο.
Στα αριστερά, παχιές πρασινάδες, που δεν εξυπηρετούν τίποτα. Φυτρώνουν αγριόχορτα για το τίποτα. 
Ο άνεμος βρυχάται παράξενα μέσα στα πεύκα.
Ένα μυστηριώδες στέκι για ευαίσθητα μικρά κορίτσια και αγόρια.
Ένας τόπος ελπίδας για κουρασμένους ανθρώπους.
Η αρχέγονη, γκριζογάλανη πηγή, στους 24 βαθμούς Κελσίου. Ζωογόνα. Μουρμουρίζει. Και προσφέρει.
Γύρω γύρω, κήποι γεμάτοι ειρήνη και μεγαλείο. Η καφετέρια δίπλα στο λουτρό, βουτηγμένη στον ίσκιο, με θερμοκρασία κελαριού.
Παραδίπλα, ένα άγνωστο πάρκο. Μοιάζει με ζούγκλα.
Σαν να μην πάτησε ποτέ κανείς το πόδι του εκεί. Σαν να μην κατανάλωσε ποτέ κανείς την περίσσεια του ενέργεια.
Τι Βραζιλία, τι λιάνες, τι "ανθομίχλη", τι κολοκύθια.
Το πάρκο είναι ένα παρθένο δάσος.
Είκοσιπέντε χρόνια τώρα, κι άλλα εκατό από πάνω, ο σταθμός εξακολουθεί και θα εξακολουθεί να περιβάλλεται από πράσινο. Το ρυάκι κελαρίζει, οι πάπιες πλατσουρίζουν χαρούμενες.
Και λίγο μετά θα σφαχτούν, προφανώς.
Το μουρμουριστό ρυάκι είναι το τελευταίο τους, καθαρτικό μπάνιο.
Όταν βουτάς στο νερό, μοσχομυρίζει φλαμουριά.
Τίποτα δεν άλλαξε.
Μόνο η μαμά μου λείπει.