Κάπου στα λιβάδια

Μέσα σε λιβάδια και κήπους, υψώνεται ένα ψηλό, γαλάζιο κτίριο: το κλειστό σχολείο «Η Ευρώπη».
Στους διαδρόμους του σχολείου κυκλοφορούν αυστηρές-ευγενικές δασκάλες και μια νοσταλγία πλανάται στον αέρα. Νοσταλγία για το σπίτι.
Συχνά έρχονται οι μαμάδες. Άλλες φορές οι μαμάδες με τους μπαμπάδες. Και μερικές φορές, έρχονται οι μπαμπάδες μόνοι τους για να επισκεφτούν τις κόρες τους.

«Γεια σου, μπαμπά!»
Μέσα σε αυτά τα λόγια, κρύβεται ένας βαθύς ύμνος της κοριτσίστικης ψυχής.
«Αντίο, μπαμπά- - -»
Και ο ύμνος σβήνει, σαν τους τελευταίους ήχους μιας άρπας.


Μια βροχερή Δευτέρα του Νοέμβρη

Ήταν μια όμορφη, βροχερή Δευτέρα του Νοέμβρη, καθόμουν σ' ένα μικρό καφέ, κάπνιζα τσιγάρα, και ονειρευόμουν ξύπνια.
Τότε, μπήκε μέσα ένας ψηλός, ωραίος άντρας με ένα μικρό, υπέροχο κορίτσι, που στην πραγματικότητα
ήταν άγγελος, ή μάλλον, μια μικρή θεά, τυλιγμένη σε μια πράσινη, χνουδωτή ζακέτα.
Οι δυο τους κάθισαν στο διπλανό τραπέζι και ο άντρας άνοιξε την εφημερίδα.
«Δεν έχετε περιοδικά για τη μικρή;», ρώτησε τον σερβιτόρο.
«Δεν θέλω περιοδικά!», είπε η χνουδωτή θεά, που μόλις πριν λίγο αρνήθηκε πεισματικά να βγάλει τη ζακέτα.
Ησυχία- - -


Εξισώσεις & Τόκοι

«Τι έχεις;» ρώτησε τον άγγελο ο ωραίος άντρας

«Τίποτα»

«Ας μιλήσουμε για επιστήμες!», είπε ο άντρας, «γιατί εκεί πάντα βρίσκουμε ο ένας τον άλλο- - - Σε ποιο σημείο είστε στα μαθηματικά;»

«Στις εξισώσεις,» είπε ο υπέροχος, χνουδωτός άγγελος, «αλλά δεν τις καταλαβαίνω- - - γιατί χρειαζόμαστε εξισώσεις; Δεν το καταλαβαίνω καθόλου!»

«Μεγάλα μαλλιά, μικρό μυαλό!», είπε γελώντας ο μπαμπάς και χάιδεψε τα κατακόκκινα μαλλιά του κοριτσιού,  που έλαμπαν κάτω από το ζεστό φως.
«Άσε με!»
Ησυχία- - -

Ποτέ δεν είχα ξαναδεί ένα τόσο ταραγμένο προσωπάκι. Έτρεμε, σαν θάμνος που προσπαθεί να ξεφορτωθεί το βάρος του χιονιού.

«Μαθηματικά! Ζήτω!» είπε ο μπαμπάς, προσπαθώντας να  τραβήξει την προσοχή της μικρής θεάς, «ήμουν δυνατός στις εξισώσεις! Για παράδειγμα- - - περίμενε λιγάκι- - -  πες ότι κάποιος αγοράζει ένα σπίτι- - - Ακούς;»

«Ναιιιιιι!»

«Ας πούμε το σπίτι που γεννήθηκες στο Ντ. Κοστίζει 50.000 ευρώ και παίρνεις ένα δάνειο. Πόσα πρέπει να πληρώσεις στην τράπεζα αν το επιτόκιο είναι 5%;»

«Αυτό δεν το ξέρει κανείς!», είπε το κορίτσι. «μπαμπά, έρχεται ο θείος Ηρακλής όταν λείπω;»

«Έρχεται σπάνια. Κι όταν έρχεται, μπαίνει στο άδειο σου δωμάτιο και φωνάζει: Καλησπέρα Νανίτα!»



Δάκρυα & Νοσταλγία

«Κατάλαβες τις εξισώσεις;»

«Ναιιιι!»

«Όμως, μπαμπά- - - Γιατί τα λεφτά βγάζουν τόκους; Αχλαδιές είναι; Δεν ζουν! Πώς γίνεται να βγάζουν κάτι;»

«Χαχα! Χαζούλι!», είπε ο μπαμπάς γελώντας.

Ησυχία- - -

«Θέλω να γυρίσω σπίτι, μαζί σας.»

«Δεν γίνεται τώρα αμέσως. Είσαι έξυπνο και δυνατό κορίτσι, σωστά;»

Δύο δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά της.
Δάκρυα: σε διαμάντια μεταμορφωμένη νοσταλγία.

Ησυχία- - -


Η Σωστή Αρχή

Λίγο αργότερα, σηκώθηκαν να φύγουν.

«Συγγνώμη, κύριε- - - σας παρακαλώ, θέλω να σας πω κάτι- - - μια παράκληση. Μου επιτρέπετε;»

«Σαφώς. Τι συμβαίνει;»

«Μην αφήσετε την κόρη σας εδώ σήμερα.»

«Ασφαλώς!», είπε ο πατέρας.

Τότε, το κορίτσι με κοίταξε με μάτια που άστραφταν: «να κάποιος που με καταλαβαίνει.»

«Προχώρα, παιδί μου. Έρχομαι σε λίγο.»

Ο πατέρας γύρισε προς εμένα και ρώτησε:
«Κοπέλα μου, θεωρείς πως αυτό είναι μια σωστή αρχή;»

«Δεν το θεωρώ απλά. Το πιστεύω. Η καρδιά έχει μία και μοναδική αρχή: ότι αρχές δεν έχει».

*
Ελλεβόρα- Άνα Ζουμάνη