Η φινέτσα του αδελφού μου

Είναι μάλλον κακόγουστο να γράφεις ύμνους για τον αδελφό σου.  Όμως, μια που εκτός από αδελφός μου είναι και σκέτη φινέτσα, νιώθω την ανάγκη να γράψω κάτι γι' αυτόν, παρά τη στενή μας συγγένεια.
Κατ' αρχάς, η φαινομενική -ή μη φαινομενική- αδιαφορία του για τις πολυτέλειες της ζωής θυμίζει λίγο Διογένη, αν και δεν ζει σε βαρέλι, αλλά σε ένα διώροφο σπίτι δίπλα σε μια λίμνη.

Μια φορά, σε μια κρίση αδελφικής αγάπης, του έστειλα τριάντα από τα αγαπημένα του πούρα, με επιστόμιο από φελλό.
«Ως σύγχρονοι πολιτισμένοι άνθρωποι, έχουμε το καθήκον να καπνίζουμε στεγνά. Όλα μπορούν να είναι υγρά. Μόνο το πούρο όχι, Όταν τελειώνεις το κάπνισμα, το πούρο πρέπει να είναι τόσο στεγνό όσο ήταν στο κουτί του, μείον το κομμάτι που κάπνισες.», τέτοια μου λέει.

Του έστειλα λοιπόν 30 πούρα με επιστόμιο και την επόμενη μέρα με ενημέρωσε:

- Καθόμουν στο πρωινό τραπέζι και άναψα το πρώτο πούρο. Μόλις τράβηξα δυο-τρεις τζούρες, μου 'πεσε μέσα στον καφέ, γαμώ το κέρατό μου μέσα!

- Ε, και; Έχεις άλλα 29 στο κουτί.

- Τι θες να πεις, δεν κατάλαβα...  τα έχω ήδη μοιράσει σε 29καιβάλε υπέροχα πρωινά.

Εντάξει, δεν έκλαψα, δεν είμαι οργανωμένη καταλλήλως για τις ξαφνικές συγκινήσεις.
Αλλά είχα τα δάκρυα στην ψυχή μου.
Και, προπαντός, σκεφτόμουν όλα εκείνα τα σπάταλα και αχάριστα ανθρωποειδή γύρω μου.