Σκηνή ιαπωνικού θεάτρου Νο, με τις εννέα Σίτε (πρωταγωνίστριες) και τον Χορό. Η σκηνή είναι λιτή, με αχνό φως και μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Οι Σίτε φορούν παραδοσιακές μάσκες και κινούνται αργά και τελετουργικά. Ο Χορός είναι καθισμένος στο πλάι, παρακολουθώντας και σχολιάζοντας με ποιητικό λόγο. Η γέφυρα του Χασικαγκάρι βρίσκεται στα δεξιά της σκηνής.
*Σίτε 1 – Η Φιλόσοφος:
(Βαθιά, αργή φωνή, σχεδόν ψιθυριστή.)
Είμαι η Φιλόσοφος.
Συνάνθρωπε, βλέπεις μόνο το ένα χιλιοστό της ύπαρξής μας…
Αν μπορούσες να μας δεις ολόκληρες, δε θα μας αναγνώριζες.
Θα ήμασταν ξένες, σκιές σε έναν κόσμο σκοτεινό.
Σίτε 2 – Η Πολυμαθής:
(Με στοχαστικό τόνο και βλέμμα στραμμένο στο σύμπαν.)
Είμαι η Πολυμαθής.
Τι θα πει «γελοίο»;
Είναι το κομμάτι της αληθινής μας ύπαρξης, εκείνο που η ζωή μάς αναγκάζει να εγκαταλείψουμε. Ντυνόμαστε τη σοβαρότητα, για να κρύψουμε τη γελοία αλήθεια μας.
Σίτε 4 – Η Πολύπλοκη:
(Μπερδεμένος λόγος, αργές, στριφογυριστές κινήσεις.)
Είμαι η Πολύπλοκη.
Χωρίς τις μάσκες μας, είμαστε μόνο μάσκες.
Διαστρεβλωμένες σε απλότητα, υπερβολικά κατανοητές για την κοινή λογική.
Το χάος της σκέψης, είναι η μόνη αλήθεια μου.
Σίτε 6 – Η Τραγωδός:
(Με βαριά φωνή και έντονο συναίσθημα.)
Είμαι η Τραγωδός.
Οι τραγωδίες μου είναι η κάθε στιγμή.
Κι ο ποιητής μου… δεν έχει γεννηθεί ακόμα.
Οι λέξεις μου παραμένουν σιωπηλές, σε έναν κόσμο κουφών.
Σίτε 7 – Η Ποιήτρια:
(Απαλά, σχεδόν σαν ψίθυρος.)
Είμαι η Ποιήτρια.
Όσο σκέφτομαι σιωπηλά, είμαι ποιήτρια.
Όπου η ύλη αποτυγχάνει, η θεϊκή ψυχή αρχίζει να ηχεί καθαρά.
Ο κόσμος γίνεται ποίημα, όταν οι λέξεις σωπαίνουν.
Σίτε 8 – Η Ζωγράφος:
(Με αργές, «ζωγραφικές» κινήσεις των χεριών.)
Είμαι η Ζωγράφος.
Μέσα μου ζει ο ιερός ζωγράφος.
Το μάτι μου αντανακλά τον Κόσμο,
μα από το μάτι ως το χέρι…είναι πολύ μακρύς ο δρόμος.
Λιβάδια ανθισμένα μαραίνονται, και γίνονται έρημος.
Σίτε 9 – Η Κοινωνική:
(Με υπεροπτικό ύφος και συγκρατημένο πόνο στη φωνή.)
Είμαι η Κοινωνική.
Δείτε! Μέσα μου κλαίει ένα κακοποιημένο παιδί.
Μα το θρόισμα του μεταξιού μου, πνίγει το κλάμα του.
Η εικόνα μου αστράφτει, ενώ η ψυχή μου ματώνει.
Ο Χορός:
(Με μονότονη, σχεδόν υπνωτική απαγγελία.)
Βλέπετε το πρωτόγονο χάος των χρωμάτων μας;
Είναι αυτό που είναι.
Είναι…
Και ζει χωρίς ιδέα.
*
Οι Σίτε αποχωρούν αργά, περνώντας από το Χασικαγκάρι, τη στενή γέφυρα στα δεξιά της σκηνής. Ο Χορός απομακρύνεται μπροστά από τη γέφυρα του φούι, σαν σκιές που χάνονται στο σκοτάδι.
Σιγή.
Τα φώτα σβήνουν.
Σίτε 3 – Η Κοκέτα:
(Με παιχνιδιάρικη φωνή και κομψές κινήσεις.)
Είμαι η Κοκέτα.
Να παίζεις με τη ζωή… αυτό είναι τέχνη.
Υπάρχουν τόσα διαλείμματα, για την κωμική σου σοβαρότητα.
Χαμογέλα, όσο το προσωπείο σου στέκει ακόμα στη θέση του.
(Με παιχνιδιάρικη φωνή και κομψές κινήσεις.)
Είμαι η Κοκέτα.
Να παίζεις με τη ζωή… αυτό είναι τέχνη.
Υπάρχουν τόσα διαλείμματα, για την κωμική σου σοβαρότητα.
Χαμογέλα, όσο το προσωπείο σου στέκει ακόμα στη θέση του.
Σίτε 4 – Η Πολύπλοκη:
(Μπερδεμένος λόγος, αργές, στριφογυριστές κινήσεις.)
Είμαι η Πολύπλοκη.
Χωρίς τις μάσκες μας, είμαστε μόνο μάσκες.
Διαστρεβλωμένες σε απλότητα, υπερβολικά κατανοητές για την κοινή λογική.
Το χάος της σκέψης, είναι η μόνη αλήθεια μου.
Σίτε 5 – Η Χορεύτρια:
(Με χάρη και αρμονία στις κινήσεις της.)
Είμαι η Χορεύτρια.
Είμαι η χάρη και η αξιοπρέπεια.
Μα δεν έπρεπε ποτέ να νιώθω, ούτε να σκέφτομαι.
Αυτό χαλάει την τέχνη μου…
Αλλά πρέπει να ζήσω.
(Με χάρη και αρμονία στις κινήσεις της.)
Είμαι η Χορεύτρια.
Είμαι η χάρη και η αξιοπρέπεια.
Μα δεν έπρεπε ποτέ να νιώθω, ούτε να σκέφτομαι.
Αυτό χαλάει την τέχνη μου…
Αλλά πρέπει να ζήσω.
Σίτε 6 – Η Τραγωδός:
(Με βαριά φωνή και έντονο συναίσθημα.)
Είμαι η Τραγωδός.
Οι τραγωδίες μου είναι η κάθε στιγμή.
Κι ο ποιητής μου… δεν έχει γεννηθεί ακόμα.
Οι λέξεις μου παραμένουν σιωπηλές, σε έναν κόσμο κουφών.
Σίτε 7 – Η Ποιήτρια:
(Απαλά, σχεδόν σαν ψίθυρος.)
Είμαι η Ποιήτρια.
Όσο σκέφτομαι σιωπηλά, είμαι ποιήτρια.
Όπου η ύλη αποτυγχάνει, η θεϊκή ψυχή αρχίζει να ηχεί καθαρά.
Ο κόσμος γίνεται ποίημα, όταν οι λέξεις σωπαίνουν.
Σίτε 8 – Η Ζωγράφος:
(Με αργές, «ζωγραφικές» κινήσεις των χεριών.)
Είμαι η Ζωγράφος.
Μέσα μου ζει ο ιερός ζωγράφος.
Το μάτι μου αντανακλά τον Κόσμο,
μα από το μάτι ως το χέρι…είναι πολύ μακρύς ο δρόμος.
Λιβάδια ανθισμένα μαραίνονται, και γίνονται έρημος.
Σίτε 9 – Η Κοινωνική:
(Με υπεροπτικό ύφος και συγκρατημένο πόνο στη φωνή.)
Είμαι η Κοινωνική.
Δείτε! Μέσα μου κλαίει ένα κακοποιημένο παιδί.
Μα το θρόισμα του μεταξιού μου, πνίγει το κλάμα του.
Η εικόνα μου αστράφτει, ενώ η ψυχή μου ματώνει.
Ο Χορός:
(Με μονότονη, σχεδόν υπνωτική απαγγελία.)
Βλέπετε το πρωτόγονο χάος των χρωμάτων μας;
Είναι αυτό που είναι.
Είναι…
Και ζει χωρίς ιδέα.
*
Οι Σίτε αποχωρούν αργά, περνώντας από το Χασικαγκάρι, τη στενή γέφυρα στα δεξιά της σκηνής. Ο Χορός απομακρύνεται μπροστά από τη γέφυρα του φούι, σαν σκιές που χάνονται στο σκοτάδι.
Σιγή.
Τα φώτα σβήνουν.
.jpg)
0 Σχόλια