Όταν η γλυκιά θεατρίνα Μανού έχασε τη δουλειά της, εκείνος της είπε, θέλω να σου χαρίσω το πιο αγαπημένο πράγμα που έχω και της έδωσε ένα μικρό χειροποίητο μπαούλο με αδιάβροχη επένδυση, το οποίο είχε επιβιώσει πολλά χρόνια και άπειρες μετακομίσεις. Πολύ αργότερα θυμήθηκε ότι το μπαούλο είχε κάτι κλειδαριές από νικέλιο που δεν έκλειναν καλά και του έσπαζαν τα νεύρα.
Έτσι είναι όλα τα δώρα, άνθρωποι. Απλώς κάποιοι θυμούνται νωρίτερα και άλλοι αργότερα.