Είναι τραγικός ο τρόπος με τον οποίο οι άντρες προσπαθούν να κατακτήσουν μια γυναίκα. Σαν διεφθαρμένοι γερουσιαστές μπροστά στον παλαβό Καίσαρα.
Δεν έχουν καν το θάρρος να ανέβουν στο ηρωικό επίπεδο του παλιάτσου, τουλάχιστον, που με τρομερές αλήθειες προσπαθεί να βγάλει τον αφέντη του από την άβυσσό του.
Δουλοπρεπώς αφήνουν την άθλια εκλεκτή τους στο έλεος των ψευδαισθήσεών της και ελπίζουν μόνο  να πάρουν σύντομα ό,τι είναι να πάρουν για τον εαυτό τους.
Δεν έχουν κανένα σεβασμό για την πιθανή εξέλιξη της γυναίκας. Σε όλα λένε «ναι» και «αμήν» με την ελπίδα πως θα ενδώσουν τα αδύναμα νεύρα της.

Σου αρέσει το φουστάνι μου, Τόλη; Ρωτάει η βασίλισσα Σούλα.

Σούλα, είναι το πιο άσχημο, κακόγουστο, συνηθισμένο φουστάνι που υπάρχει, ο κώλος που προσπαθείς να κολακεύσεις φαίνεται πιο χοντρός από ποτέ. Η επιλογή σου είναι η ιδιότητα της ηλιθιότητας, μεταξύ χιλιάδων ωραίων και πολύτιμων αντικειμένων, να εντοπίζει το ένα και μοναδικό άσχημο και άχρηστο πράγμα, απαντάει ο παλιάτσος.

Προφανώς τίποτα δεν ειναι πιο δύσκολο για τον άντρα, από το να ασκήσει κριτική στη γυναίκα που θέλει να κατακτήσει και που αργότερα θα την ωφελούσε. Διότι οι ανταγωνιστές δουλεύουν με αθέμιτα μέσα, γρήγορα και σίγουρα, αν και αδιάφορα για το μέλλον.
Να τα «χαλάσεις» με μια γυναίκα που θέλεις και αγαπάς -για το καλό της- είναι  υπόθεση ηρωική.
Και εκείνη -ούτως ή άλλως- θα προτιμήσει τον υποκριτή που χειροκροτά την ηλιθιότητά της.
Στην τελική γιατί είμαστε στο θέατρο της ζωής;

_Ελλεβόρα