Η γυναίκα δεν είναι μια φυσική ιδιότητα.
Η Γυναίκα είναι ένας τιμητικός τίτλος που πρέπει να κερδιθεί.
Και όχι με λούσα, φιλοσοφία, και παγκόσμια ρεκόρ, παρακαλώ, αλλά με καλή μαγειρική.
Για παράδειγμα, ο κάθε σπόρος του ρυζιού, κυρίες μου, πρέπει να είναι διάφανος. Σαν τον αλάβαστρο, χωρίς θαμπά σημεία. Όταν βράσει πρέπει να είναι μαλακός, αλλά να έχει διατηρήσει το πλήρες σχήμα του. Σα να μην έβρασε. Να είναι σκληρός και τρυφερός ταυτόχρονα, σαν τον ευγενή άνθρωπο.
«Πρέπει δηλαδή η γυναίκα να ξέρει από ρύζια οπωσδήποτε;», ρώτησε εκνευρισμένη η ανηψιά μου στα δεξια.
«Φυσικά! Γιατί το καλό το ρύζι είναι ένα από τα πιο ευγενή και ευκολοχώνευτα τρόφιμα. Μια πηγή ζωτικής ενέργειας. Το τρώνε οι Σαολίν!! Έρχεται από το ιερό κατάστημα ανταλλακτικών για χαμένες ενέργειες. Μια γυναίκα θα έπρεπε να θέλει να μείνει δραστήρια, όμορφη και ενεργητική -και να φτάσει τον άντρα της στο ζενίθ της ομορφιάς του, της σωματικής του δύναμης και της πνευματικής ελαστικότητάς του. Στο ζενίθ των αποδόσεών του. Ξέρεις τι εννοώ... Αυτό θα πει γυναίκα!»
«Χα χα χα, οκ θεία, το τέλειωσες τώρα!»
(Γελάς; Μάθε ανηψιά, ότι όποια γελάει τελευταία, γελάει καλύτερα)