Στην Τεργέστη είχα ένα δωμάτιο πολύ ψηλά, στο ξενοδοχείο Excelsior. Εκεί πάνω ήταν και ένα κιγκλίδωμα από το οποίο μπορούσες να δεις τη θάλασσα και τους  λόφους στα δεξιά. Είδα λοιπόν τη θάλασσα για πρώτη φορά στα 57 μου χρόνια.
Το βράδυ πλησίασα στο κιγκλίδωμα και κοίταξα τη μεγάλη γκρίζα έκταση του νερού. Έτσι μπόρεσα να δω μια θάλασσα, και την επόμενη μέρα, μάλιστα, είδα  και ένα πλοίο με αίθουσα πρωινού, τραπεζαρία, καμπίνες και κατάστρωμα για βόλτες.

Η ευγενής και σκληρή μοίρα μου τα είχε κρατήσει όλα αυτά, ως ανταμοιβή για μια ύπαρξη χωρίς σπουδαία γεγονότα. Η πλωτή σκάλα στον κατάλευκο τοίχο του πλοίου! Και το πρωινό, ένα φλιτζάνι καφές, ελαφρύς, καλά στραγγισμένος, ενώ πλέεις με τουρμπίνα πάνω στην Αδριατική. Διαβάζεις την εφημερίδα και γράφεις καρτ ποστάλ στην Άνι. Σου δείχνουν ευγενικά την «ιταλική ακτή» μέσα σε μακρινή λευκή ομίχλη και βλέπεις τα καφετιά πανιά των ψαροκάϊκων χωρίς να σου τα δείξουν. 
Όλα είναι υπέροχα και η Ελβετίδα φίλη μου λέει, το ήξερα ότι θα διασκέδαζες πολύ.  Αλλά εγώ τα παίρνω πολύ σοβαρά.

Βενετία... αυτή λοιπόν είναι η Βενετία, με ένα Palazzo Vendramin, στο οποίο ο Θεός μου, Ρίτσαρντ Βάγκνερ, άφησε τον τελευταίο του αναστεναγμό.

Ιδού λοιπόν, η φαρδιά πλατεία που περιβάλλεται από παλάτια, στην οποία υπάρχουν έξι καφενεία με χιλιάδες τραπέζια και καρέκλες, και όπου τα βράδια παίζει η Banda Municipale πάνω σε μια ηλεκτρικά φωτισμένη σκαλωσιά.  Και απέναντι από το Lido οι άνθρωποι αναζωογονούνται στο φως, τον αλμυρό αέρα και το νερό. Και οι όμορφες γυναίκες  επιδεικνύουν τα υπέροχα, λεπτεπίλεπτα πόδια τους, τα γόνατά τους και τα δάχτυλα των ποδιών τους.
Όταν το βράδυ στην πλατεία του Αγίου Μάρκου βλέπεις μια τεταρτόγυμνη νύμφη en grande toilette, σκέφτεσαι: Ε! Και οι μοδίστρες θέλουν να ζήσουν!

Στο «Σαλβιάτι» είδα γυαλιά με πολύχρωμο μεγαλείο, σαν εξωτικές πεταλούδες, πουλιά και ορχιδέες. Άλλα, πάλι, είναι σκοτεινά, όπως ο ουρανός πριν από την καταιγίδα, με την ψυχή γεμάτη ζήλια. Πολλά μοιάζουν σαν να φύτρωσαν από το χώμα με το φως του ήλιου και τη δροσιά και τη βροχή.
Αλλά για να τα δεις όλα αυτά,  πρέπει να πας στο Μεγάλο Κανάλι, στην έκθεση, όπου είναι μαζεμένη η «αριστοκρατία των γυαλιών», ενώ παντού αλλού βλέπεις απλά τα κραυγαλέα αγαθά της αγοράς.

Η παρμεζάνα και η ντομάτα είναι τα αγαπημένα τρόφιμα εδώ. Τρως σχεδόν τα πάντα με αυτά τα δύο πράγματα. Σχεδόν με όλα σου φέρνουν ένα γυάλινο βάζο με ασημένιο καπάκι που περιέχει τριμμένη παρμεζάνα.

Όσον αφορά τη μόδα, είμαι υπέρ της αγγλοαμερικανικής, ενώ η γαλλική είναι υπερφορτωμένη και περιττή. Έχω λεφτά, έχω λεφτά, δείτε τα, φωνάζουν τα γαλλικά μοντέλα με τα υπερβολικά καπέλα και φορέματα, ενώ τα αγγλοαμερικάνικα ψιθυρίζουν, έχουμε τόσο πολλά λεφτά που δεν χρειάζεται να τα δείξουμε.

Η άμμος της ακτής είναι υπέροχη και όταν την αφήνεις να γλιστράει μέσα από τα δάχτυλά σου είναι μια αισθητική απόλαυση. Η φτωχή βλάστηση στην ακτή οιονεί είναι συγκινητική, κάτι τούφες χορταριού, ακακίες, σημύδες. 

Φωτογραφίες, τη νέα κατάκτηση του ανθρώπου, δεν είδα ακόμα πουθενά. 

Η ιστορία, σαν αρχαίο τέρας που απαιτεί θυσίες, προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή μας από την απλή φύση και να μας αποπροσανατολίσει, αλλά σε μένα σπάει τα δόντια της, δεν τα καταφέρνει. Είμαι ο «Άγιος Γεώργιος», αν και με λένε Μπάζιλ.  Ξέρω ότι το Giotto το προφερουν «Τσιότο» και έτσι εξαγόρασα τον εαυτό μου. Δεν με ενδιαφέρουν οι οροφογραφίες, στραβώνουν τον λαιμό μου. 

Εκτός από εμένα, πέρασαν κι άλλες διασημότητες της εποχής μου από εδώ, για παράδειγμα ο Μαν, ο Ντουριέ και ο Στούκεν.
Κι εγώ; Εγώ δεν είμαι τίποτα; -διαμαρτύρεται η εικοσιπεντάχρονη συνοδός μου που με άφησε να πληρώσω τον λογαριασμό της στο ξενοδοχείο. 
Εσύ; Είσαι και παρα-είσαι. Ποια άλλη μπορεί να ισχυριστεί ότι ένας μισογύνης πλήρωσε γι' αυτήν; 
*
Ποιητής Μισογύνης