Η αίσθηση της φύσης, άγρια ή ήμερη, είναι όπως η μητρική αγάπη, ένα αιώνιο, ανήσυχο συναίσθημα.Δεν μπορείς να πεις απλά, τι όμορφα που είναι εδώ.
Πρέπει να νιώθεις ικανοποιημένος, ευτυχισμένος ‒οιονεί να νιώθεις άρρωστος‒ απελευθερωμένος, ενθουσιασμένος, συγκινημένος, ευγνώμων και έκπληκτος.
Τι ευλογημένος είμαι που μπορώ να το ζήσω αυτό; Μια μέθη των νεύρων πρέπει να είναι.
Αλλιώς δεν είναι τίποτα απολύτως.
Ούτε πρέπει να έχει κάποιον σκοπό ‒για παράδειγμα την πολύτιμη υγεία μας. Πρέπει να λειτουργεί από μόνο του και να μας κάνει ευτυχισμένους ‒όπως ακριβώς το πρόσωπο της νέας μάνας που σκύβει πάνω από την κούνια του μωρού της που μόλις ξύπνησε.
Μια λάμψη μακαριότητας απλώνεται στο πρόσωπό ‒γιατί; Κανείς δεν ξέρει.
Όμως έτσι πρέπει να λειτουργεί η φύση. Δεν είναι φάρμακο. Είναι μυστήριο.
Απομάκρυνε κάποια πουλιά από το δάσος και θα πεθάνουν από θλίψη. Πήγαινέ τα πίσω και αιώνια θα κελαηδούν ευχαριστήριους ύμνους.
Αυτή είναι η αίσθηση. Μια γλυκιά λαχτάρα, ένα καυτό πάθος.
Οι όποιες αθλητικές δραστηριότητες εκεί έξω ‒οκ, δεν είναι έγκλημα‒ είναι χρηματιστηριακοί ελιγμοί που πραγματοποιούν οι σύγχρονοι άνθρωποι στον Ναό «φύση».
*
Ελλεβόρα