Μα γιατί μετατρέπονται σε τραγελαφικές συνήθειες όλα εκείνα τα υπέροχα πράγματατα, που συλλαμβάνει και ποιεί ο ανθρώπινος νους;
Επειδή ο παράδεισος και η κόλαση είναι εδώ κάτω, προφανώς.
Κανείς που αγαπάει την αναζωογονητική ανάσα της φύσης, το δάσος... τη θάλασσα... το βράδυ... το πρωϊνό -γεμάτο δύναμη και μεγαλείο- το ελάφι, αργά το απόγευμα στην άκρη του δάσους... το πεινασμένο κοράκι στα χιονισμένα χωράφια... τους θάμνους και πώς γεννιούνται και πεθαίνουν στα ατέλειωτα μονοπάτια... τις θυελλώδεις συμφωνίες των ποταμών και την διακριτική σιωπή των δέντρων...
Κανείς που αγαπάει δεν τρέχει με το «αυτοκίνητό» του, βάζοντας σε κίνδυνο τους ανθρώπους, τα ζώα και το ίδιο του τον εαυτό.
Τι άλλο -αληθινά πολύτιμο- έχουμε δηλαδή στη ζωή, εκτός από το να απολαμβάνουμε τα μυστήρια της φύσης; Όλα τα άλλα είναι η μάταιη προσπάθεια να ξεφύγεις με ξέφρενη ταχύτητα τον χρόνο που περνάει. Μέσα στο μικρό, ασήμαντο, φρενήρες αυτοκίνητό σου δεν έχεις μάτια και αυτιά για την ομορφιά του κόσμου
Οδήγα νωχελικά ευλογημένε άνθρωπε, με την ταχύτητα ενός αλόγου σε «γκαλόπ». Ο πλούτος της φύσης είναι πιο σημαντικός από την ταχύτητα. Δεν το ξέρεις πως στροβιλίζεσαι ιλιγγιωδώς, ούτως ή άλλως;
Οδήγα, όμως πρώτα διάβασε διάβασε L'Automobile théorique et pratique - Louis Baudry de Saunier, 1899
0 Σχόλια