Το παραλήρημα.
«Είμαι πολύ, πολύ όμορφη. Ειδικά όταν φορώ το λευκό βελούδινο καπέλο μου, στραβά, πάνω στο ωραίο μου κεφάλι, με τα σταχταριστά μου μαλλιά να χύνονται πάνω στην πράσινη μεταξωτή μπλούζα μου... μπορείς να πείς ότι είμαι σαν την.... τέσπα... κιτρινισμένες εικόνες, ξεθωριασμένα ονόματα... δόξα τω Θεώ, γιατί είμαι ένα ζωντανό έργο τέχνης... ακόμη... αλλά δυστυχώς μου λείπει κάτι... κάτι που το έχει η κάθε πόρνη... ναι, εντάξει, εκτιμούν την ομορφιά μου, με αναγνωρίζουν, αλλά δεν ξυπνάω τα διαμονικά ένστικτα  στους άντρες... δεν τα ξυπνάω... εκείνα τα συναισθήματα που όλους τους ταράζουν και όλους τους νικούν... είμαι αξιοπρεπής... τι βαρετό... δηλαδή δεν έχω την φωτιά  της σαλαμάνδρας μέσα μου... με έχει δαμάσει η δειλία της ευγένειας... όταν με συναντούν νιώθω να με κλωτσούν... θριαμβεύουν οι κλωτσιές... παρά τη συναρπαστική ομορφιά μου, υπάρχει κάτι μέσα μου που συνεχώς με υποτάσσει... με βάζει στην θέση μου....  έγινα θύμα ενός κομματιού ψυχής που πάντα με φρενάρει... μου λένε, βέβαια, ότι κάποτε θα βρω τον άντρα που θα τον συγκινεί ακριβώς αυτό... Ω θεοί, μακάρι... μακάρι... γιατί να υποστώ ναυάγιο εξ' αιτίας του καλύτερου εαυτού μου;»
Ana Zumani