Ήμουν 6 χρονών όταν φόρεσα γυαλιά. Επιτέλους έβλεπα! Και ήθελα να τα βλέπω όλα!
Όταν έγινα 17 χρονών φορούσα ακόμη τα γυαλιά, αλλά τώρα έβλεπα πολλά πράγματα που δεν ήθελα να βλέπω.
Τα γυαλιά μου όμως ήταν ταυτόχρονα το μαγικό ραβδί μου. Όταν ήθελα, τα φορούσα και έβλεπα καλά, όταν δεν ήθελα, τα έβγαζα και τότε δεν έβλεπα καλά. Και σκεφτόμουν «μα πώς αντέχουν να τα βλέπουν όλα τόσο καθαρά, ανά πάσα ώρα και στιγμή; Μήπως η αιώνια καθαρή ματιά στην -λεγόμενη- πραγματικότα, θολώνει το εσωτερικό, υπερβατικό μας μάτι;», Ρωτώ απλά...
Όταν άρχισα να βγάζω πάνω από 1000 ευρώ το μήνα, αγόρασα ένα ζευγάρι γυαλιά με σκελετό χελώνας, όπως σύστησε ο καλόγουστος αδερφός μου, Χ.
Τώρα, όταν ήθελα, έβλεπα ακόμη πιο καθαρά κι όταν δεν ήθελα, επέστρεφα στην τύφλα μου.
Και έσκαζαν όλοι οι αετομάτηδες από την ζήλια τους βλέποντας τα μαγικά γυαλιά μου με σκελετό χελώνας.
Όμως εγώ τα έβγαζα εγκαίρως και δεν έβλεπα ούτε αυτούς, ούτε τη ζήλια τους.