Το άγχος και η κατήφεια κουράζουν και εξαντλούν τα νεύρα, όπως η υπερβολική γυμναστική τους μύες και την καρδιά.
Να μπορείς να ξεπεράσεις κάτι, είναι υγεία, να μην μπορείς να το ξεπεράσεις,  είναι αρρώστια.
Τα τετελεσμένα γεγονότα είναι πιο εύκολο να ξεπεραστούν απ' ότι η αγχώδης αναμονή.
Ο άνθρωπος φοβάται το «τέλος», όμως βαθιά μέσα στις ψυχές είναι πάντα κρυμμένο εκείνο το «μακάρι να είχε ήδη τελειώσει αυτή η σκατοκατάσταση».
Το «με απατά;;;;» είναι πιο ψυχοφθόρο από το «με απατά!!!!», γιατί εκεί που μπήκαν τα θαυμαστικά, δεν θα αργήσει και η κλωτσιά. 

«Δεν πέρασα, πάω να πιω μερικά μπιρόνια με τα καρντάσια», ανάσανε ο τελειόφοιτος Λυκείου που έτρεμε μισό χρόνο. 

«Τελικά έφυγε η μαλάκω που μου μαύριζε την ψυχή 9 μήνες, άι στα γαμίδια»

Ο εγκληματίας σκοντάφτει απρόσεχτος πάνω στο δικό του νήμα. Το βασανισμένο του μυαλό, «θα με πιάσουν; δε θα με πιάσουν...», τον αναγκάζει να βάλει ο ίδιος ένα τέλος στο φόβο του, συνειδητά, ή αδυνείδητα. Έτσι και η απροσεξία του πότη, του ναρκομανή, του παίχτη... ήταν η τελευταία απελπισμένη προσπάθεια του βασανισμένου του μυαλού, να ξεπεράσει την κατήφειά του....