Πόση να ειναι άραγε η θερμοκρασία στις δροσερές κοιλάδες, εκεί που οι φουντουκιές σκιάζουν την ξερή πλαγιά; Γιατί εδώ δεν έχω πλέον κανένα καταφύγιο.
H κάψα μου προκαλεί μια συνεχή, υστερική λαχτάρα να προστατευτώ από αυτήν, αντί να την αποδεχτώ ως κάτι βιολογικά αναπόφευκτο, όπως τόσα και τόσα άλλα αναπόφευκτα πράγματα, από τα οποία δεν μπορώ επίσης να προστατευτώ.
Η αντίσταση έχει ουσία μόνο όταν ωφελεί.

«Πωωω! Είναι αφόρητα αποπνικτικά... πνίγομαι... σκάω... λιώνω... μάλλον θα πάθω πανικό... όμως αύριο, μεθαύριο θα δροσίσει, έτσι είπε η τιβί... ελπίζω οι μετεωρολόγοι να έχουν προβλέψει σωστά τον καιρό».
Τι συμβαίνει Ελλεβόρα; Δεν μπορείς να κάτσεις απλώς στον ίσκιο και να σκεφτείς ότι υπάρχουν άλλα, σοβαρότερα δεινά εδώ κάτω; Ότι θα μπορούσες να υπερβείς τον πανικό του «κακού καιρού»  με την «κατάλληλη φιλοσοφία» -αφού υπάρχουν άλλες βασανιστικές καταστάσεις εδώ κάτω -καταστάσεις αναπόφευκτες. Έτσι το θέλουν τα μυστήρια του νευρικού μας συστήματος.

Υστερία είναι η βολική δειλία να φτιάχνεις απο αποφευκτέα δράματα, αναπόφευκτες τραγωδίες.

Σημείωσε, Ελλεβόρα, ότι η αυξημένη έκκριση ιδρώτα σε απελευθερώνει από περιττές ουσίες στο σώμα. Η ανάγκη για λήψη τροφής μειώνεται, δόξα τω Θεώ, το στομάχι και το έντερο μπορούν ολημερίς και ολονυχτίς να γιορτάζουν την απελευθέρωσή τους από τα περιττά όργια που τους επιβάλλει ο άμυαλος ουρανίσκος σου. Σημείωσε επίσης ότι από τον ζυγό της ζωής δεν ξεφεύγει κανείς, που οιονεί δεν είναι ήδη ελεύθερος από αυτόν ούτως ή άλλως.

Ο Διογένης έλεγε: «μη μου κρύβεις τον ήλιο».
Να ψάχνεις καταφύγια είναι «ανευφυές», συνεπώς.