Σέβομαι μόνο τις μάνες που σέβονται την προσωπικότητα του παιδιού τους, διότι είναι δημιουργοί και νιώθουν το παιδί τους σαν έργο τέχνης.
Η μάνα-δημιουργός νιώθει μια γλυκιά μελαγχολία, μια ποιητική τρυφερότητα για το παιδί της και χωρίζει τη ζωή του σε συναρπαστικά, μυστηριώδη κεφάλαια, περιμένοντας με αγωνία να δει πώς θα τελειώσει το έργο.
Η μάνα-δημιουργός ονειρεύεται την ζωή του παιδιού της, αλλά δεν την σχεδιάζει. Ίσως επειδή δεν είναι τόσο σκλάβα της ύπαρξης, όσο οι άλλες μάνες.
Η μάνα-δημιουργός πενθεί την φυλακή της ζωής της και ονειρεύεται για το παιδί της εκείνα τα παρδαλά φτερά, που η ίδια δεν μπόρεσε να φορέσει.

Ανακόντρα
'Ανα Ζουμάνη 'Ελντεν