Στον διάδρομο είναι αραδιασμένες έξι παλιές καρέκλες-κληρονομιά, που κάποτε ανήκαν σε μια τραπεζαρία από καρυδόξυλο. Τα τρία μικρά μπαούλα που στέκονται παραπέρα θα μπορούσαν να βαφτούν στο χρώμα της καρυδιάς για να παράγουν αρμονία. Σ' ένα στρογγυλό τραπεζάκι είναι στρωμένο ένα κεντημένο τραπεζομάντηλο και πάνω στο τραπεζομάντηλο στέκεται ένα γυάλινο πορτατίφ. Είναι ολόκληρο από γυαλί, ακόμη και το πόδι του. Τα πράγματα δεν είναι καινούρια αλλά καλά διατηρημένα. Όμορφα, φρέσκα γεράματα.
Έξω κάνει κρύο πολύ... και να μην κάνει, είναι Χριστούγεννα, συνεπώς στο σαλόνι καίει το τζάκι
«Αχ αυτή η ζέστη!», λέει γενικώς ο οικοδεσπότης μόλις μπαίνει στο σπίτι, ξεκουμπώνει το σακάκι, μετά το γιλέκο, παθαίνει κυκλοφορική συμφόρηση.
«Νο, νο ... », λέει η νοικοκυρά, «είναι φυσικό όταν έρχεσαι από έξω ...»
«Ναι...», λέει ο οικοδεσπότης, «έρχομαι από έξω...» και προσπαθεί να σβήσει τουλάχιστον τη σόμπα, που καίει και αυτή, εκτελώντας μικρές χειραγωγήσεις στην πόρτα της και χτυπώντας έντονα με την μασιά.
«Ανήσυχο πνεύμα...», λέει η νοικοκυρά.
Συνηθισμένος διάλογος, ειδικά τις κυριακές και τις γιορτές... και τα παιδιά νιώθουν... και θέλουν πολλά να ρωτήσουν.
Τέλος πάντων, όλα είναι εγκάρδια, πατριαρχικά και η μικρή χλωμή κόρη κάθεται δίπλα στο τζάκι και περιμένει τους γονείς της. Είναι «Χριστούγεννα», μια «οργανωμένη οικογενειακή υπόθεση» και «γαλοπούλα».
Επιτέλους ήρθαν οι γονείς, εξαντλημένοι από την εκκλησία και τις επισκέψεις, μέσα στα καλά παλτά τους. Επισκέφτηκαν τους γιους τους φυσικά. Από γιο σε γιο, από γιο σε γιο... ένα βιογραφικό.
Το μενού περιέχει «γαλοπούλα» και «σούπα Σαρλότ».
«Η σούπα είναι φωτιά», είπε ο οικοδεσπότης, «όλα καυτά τα σερβίρετε»... σα να ανήκε σε άλλη ομάδα το είπε.
Αυτές οι εκφράσεις αποσκοπούν να προσδιορίσουν το κενό, την ξεθωριασμένη παλιά εικόνα μιας μάχης, που δεν έγινε και ποτέ δε θα γίνει... μια διαμαρτυρία... όμως δε λες τίποτα... η σιωπή είναι χρυσός...
«Άσε τη σούπα να κρυώσει λίγο», είπε η νοικοκυρά, «μα είναι τόσο εξαίσια... Έλα παππού, μην κάνεις έτσι...» Και συνεχίζει, «Ο Μπριλάτ Σαβαρίν* λέει...»
«Ξέρουμε τι λέει ο Μπριλάτ Σαβαρίν, φάε τη σούπα σου», λέει ο οικοδεσπότης.
«Μπριλάτ Σαβαρίν», σκέφτεται η χλωμή κόρη, «τουλάχιστον το λέει σωστά...»
Η νοικοκυρά έπαιρνε τα γνωμικά από τα περιοδικά, σαν μια κακιά συνήθεια, όπως το ρούφηφμα της μύξας... η κάτι ακόμα πιο εκνευριστικό.
Η χλωμή κόρη σκεφτόταν: «άτονα φτερουγίσματα ενός γέρικου πουλιού... παράτα τα... δεν είσαι ο Μιραμπώ»
Μετά ήρθε η γαλοπούλα με κάτι παρδαλά λαχανικά και πατάτες ψητές κομμένες στη μηχανή σε όμορφο σχέδιο. Το όλο έμοιαζε με παρτέρι.
«Νανίτα, σου έφερα το σημερινο κήρυγμα της εκκλησίας, διάβασε το, έχασες».
«Ναι, μαλλον έχασα μια ακόμη ευκαιρία να φωτιστώ..» είπε η χλωμή κόρη, νευριασμένη.
Από την άλλη, λυπόταν τους γονείς της.. συνήθως προτιμούσε να τους αφήνει ήσυχους μέσα στη ζεστή ομίχλη τους.
Αλλά με τους άλλους, εκείνη τη νωθρή νεολαία, δεν μπορούσε να συμφιλιωθεί. Ήθελε να την πολεμήσει, να την προσβάλει. Στάσιμες, βολεμένες νεροχελώνες! Η μικρή χλωμή χρειάζεται ένα πεδίο μάχης.... Θέλετε την ησυχία σας; Σήμερα όπου εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι... Στη λαιμητόμο! Θέλετε ηρεμία και γαλήνη; Στη λαιμητόμο!
Ήξερε ότι η ανησυχία, η εσωτερική ανησυχία, είναι η πηγή της προόδου, η εξέλιξη, η ανατροπή, μα παντού έβρισκε μόνο εκείνη την ξεδιάντροπη ανάγκη για τάξη και ησυχία. Οι γονείς θέλουν ησυχία, οι σύζυγοι θέλουν ησυχία, οι φίλες, οι φίλοι, ακόμα και οι ερωμένες και οι εραστές... όλοι θέλουν την ησυχία τους. Όμως θεέ, εδώ μιλάμε για την ησυχία της κοιλάδας... Και είναι η ησυχία αυτή ιερή; Όχι. Ιερή ησυχία βρίσκεις μόνο πάνω στις κορυφές που κατάκτησες.
Η ησυχία της κοιλάδας είναι ομιχλώδης είναι λήθαργος, μορφίνη..
Έτσι είναι η οικογενειακή ζωή.... Όλα μορφίνη... η αγάπη... η φιλία, το οινόπνευμα...
Διάολε, άνθρωπος θα πει κίνηση....»
«Τι αναπαυτικό και ήσυχο είναι το σπιτάκι μας, αδερφούλα..», είπε η μεγάλη, τρυφερή, ροδοκόκκινη αδερφή, που ως εκείνη τη στιγμή έτρωγε σιωπηλή τη γαλοπούλα της.
Η μικρή χλωμή αδερφή γύρισε και την κοίταξε, κάπως.
«Μας περιφρονείς..», είπε η μεγάλη ροδοκόκκινη αδερφή, «γιατί;»
«Να η ευκαιρία! Επανάσταση;!», σκέφτηκε η χλωμή και είπε: «Τα επόμενα Χριστούγεννα δεν θέλω γαλοπούλα!»
«Και τι θα προτιμούσες;» Είπε η ροδοκόκκινη.
«Ντοματοκεφτέδες»
«Μα.. ψεύτικα κεφτεδάκια; Τα Χριστούγεννα; !»
«Ναι! Ας είναι ψεύτικα...» είπε ο χλωμός Παπαφλέσσας και εγκατέλειψε θριαμβευτικά τη σκηνή.

«Θα το συζητήσω με τη μαμά», σκέφτηκε η ροδοκόκκινη.
ελλεβόρα - (Άνα Ζ. Έλντεν)
~~~~~~~

* Jean Anthelme Brillat-Savarin - Γάλλος δικηγόρος και πολιτικός, διάσημος γαστρονόμος