Πάμε εξοχή μετά από πολύ καιρό.
Ξυπνώ στις 6 το πρωί, δεν κοιμάμαι βαθιά από αναστάτωση
Θα πάρω το πρωϊνό μου στο τρένο, λίγο παραπάνω απ΄ότι συνηθίζω, παρ' όλο που δεν πεινώ από την ταραχή. 
Άλλοι λένε πως η χαρά σε χορταίνει, άλλοι πως σε ξελιγώνει.
Θεέ, οι φύσεις των ανθρώπων είναι τόσο διαφορετικές.
Γράφω μια κάρτα για την φίλη μου, που ζει δύο τετράγωνα παραπέρα και θα την στείλω όταν φτάσω στον προορισμό μου: «Hi, πολλά φιλιά από τον σταθμό Ν... πάντα δική σου...».

Όμως έχω κι άλλες ανησυχίες
Τα πήρα όλα;
Πήρα κόκα κόλα;
Μπισκότα;
Το μπουκαλάκι με τη χλωρίνη;
Τα μωρομάντηλα;

Ναι εγωίστρια, τα πήρες όλα... δεν θα σου λείψει τίποτε στη δίωρη διαδρομή.

Μμμμ, μυρίζει καπνός...
Η ατμομηχανή μου αναστενάζει σαν μυθικό τέρας...
Όχι, δεν είναι αυτή, δεν έρχεται ακόμη...
Μα που είναι το τρένο μου;
Μυρίζει ξένα τρένα λοιπόν... όμως είναι σα να είναι το δικό μου...
Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που φεύγουν για άλλες εξοχές.
Χαίρομαι μαζί τους μυρίζοντας τον καπνό της μηχανής τους...
Εκείνοι θα μυρίσουν τον καπνό της δικής μου ατμομηχανής στις 8.30 ακριβώς.

Τώρα έρχεται η δική μου...

Εεεεε, το βαγόνι μου!

Μυρίζει καπνός......
Όμως έξω από τον ζοφερό σταθμό ευωδιάζει ήδη ο αέρας των λόφων... 

Ανακόντρα
Άνα Ζουμάνη