Πώς θα ήταν σήμερα η Ντουμπουντίνα;  Πόσο ψηλή;  Πόσο όμορφη;
Αυτές οι ερωτήσεις καίνε στην καρδιά εκείνων που εγκατέλειψε.
Μια 17χρονη κόρη θα ήταν σήμερα. Μια κόρη θα ήταν μέσα στο σπίτι. Και τη μαμά δεν θα την καταλάμβανε τόσο συχνά εκείνο το ακατανόμαστο συναίσθημα ξαφνικής εγκατάλειψης, όπως τότε στο δρόμο, όταν έχανε ξαφνικά από τα μάτια της τη μικρούλα Ντουμπουντίνα.
Σίγουρα δεν θα έκανε πλέον τόσες φάρσες στο δρόμο  -τώρα στα 17-  φάρσες με τις οποίες τόσο της άρεσε να τρομάζει τη μαμά της. 
Και σίγουρα δεν θα εξαφανιζόταν ξαφνικά -«πάει χάθηκε το παιδί»- την ώρα που η μαμά και η θεία Λίλη είχαν για άλλη μια φορά την έντονη συζήτησή τους.
(Και η πανικόβλητη θεία Λίλη ανακαλύπτει ξαφνικά την μικρή Ντουμπουντίνα... και τρέχει στην άλλη μεριά του δρόμου ... και η Ντουμπουντίνα θυμώνει και μαλώνει με τη θεία, που την πρόδωσε και χάλασε τη φάρσα που τόσο της άρεσε.)
Η Ντουμπουντίνα δεν θα έκανε φάρσες τώρα πια, γιατί θα 'ταν 17.
Όμως πέρασε σ' αλλον δρόμο η μικρή Παρλαπιπίτσα και κρύφτηκε. Κρύφτηκε τόσο καλά που τα αιωνίως ανήσυχα μάτια της μητέρας της δεν την βρίσκουν πια...
Άνα Ζουμάνη -Ελλεβόρα