Τα πιο ελεύθερα και ευτυχισμένα πλάσματα στον κόσμο είναι οι κύκνοι.
Οι κύκνοι απολαμβάνουν τον ανθρώπινο πολιτισμό στην καλύτερή του έκφραση, προστασία και προπαντός την ελευθερία τους. Τον χειμώνα τους ταΐζουν οι Δήμοι και το φθινόπωρο πετάνε χαρούμενοι πάνω και γύρω από τις λίμνες τραγουδώντας και χτυπώντας τα φτερά τους. Οι κρυψώνες τους προστατεύονται και τα μωρά τους τα μεταχειρίζονται όλοι με σεβασμό.Οι κύκνοι είναι ανεκτίμητη διακόσμηση του τοπίου και χωρίς να προσφέρουν τίποτα ζούνε με τον θαυμασμό, την προστασία και την αγάπη όλων. Κανείς δεν κυνηγάει τους κύκνους, κανείς δεν τους τρώει και όλοι λένε πως -τάχα μου- έχουν σκληρό και άγευστο κρέας. Κανείς δεν τους ξεπουπουλιάζει για να γεμίζει μαξιλάρια... ούτε καν νεκρούς. Ενώ η χήνα, απλώς επειδή έχει λίγο πιο κοντό λαιμό... δεν θέλω να περιγράψω τα μαρτύριά της.
Οι κύκνοι είναι οι «αγαπούλες» των ανθρώπων και τα φτερά τους κολυμπούν αχρησιμοποίητα σαν «χιονονυφάδες» (θα λέγανε οι ποιητές) πάνω στα νερά των λιμνών και συγκινούν τις ανθρώπινες ψυχές,
Πρόσφατα μόνο, άκουσα, ότι ένας νεαρός κωπηλάτης σκότωσε με το κουπί έναν κύκνο. Ο κύκνος τα πήρε ξαφνικά στην κράνα και επιτέθηκε στη βάρκα, με αποτέλεσμα να κατατρομάξει τις κυρίες και τα παιδιά που απολάμβαναν τη βαρκάδα τους. Όμως ακόμα κι εκείνος είχε έναν ηρωικό θάνατο μέσα στο πάθος του ενθουσιασμού του, υπερασπιζόμενος κάτι που μόνο αυτός γνώριζε. Λένε ότι μέσα στην ιερή έκσταση της μάχης δε νιώθεις τον πόνο τόσο πολύ.

Ένα ακόμα ευτυχισμένο πλάσμα, είναι ο λευκός, άραβας επιβήτορας «Αλή Μεχμέτ».
Οι ζωτικές του ενέργειες λατρεύονται και προστατεύονται, για να μπορεί εκείνος να τις διατηρεί για τις πανέμορφες φοράδες του. Γύρω από αυτόν σφάζονται, βασανίζονται και κακοποιούνται καθημερινά εκατομμύρια ζώα, για τον ένα η τον άλλο λόγο. Αλλά αυτός -ο άραβας επιβήτορας- φροντίζεται, θαυμάζεται, χαϊδεύεται όλη του τη ζωή και στο τέλος των ημερών του, μετά από μια ζωή γεμάτη απολαύσεις με κομψά θηλυκά, του δίνουν το τελευταίο του ψωμί απλόχερα μέχρι να κλείσει τα μάτια του ήσυχα.

Στους ευτυχισμένους ανήκουν και τα «βιδρόσκυλα», τα οποία οι πλούσιοι Άγγλοι σκυλοτρόφοι αμολούν σε κοπάδια για να κυνηγούν ενυδρίδες. Αυτά τα σκυλιά μισούν τις βίδρες παθολογικά και δεν φοβούνται το θάνατο από τα δόντια τους που είναι σαν ξυράφια. Έχουν ένα άρρωστο μίσος για τις ενυδρίδες αν και εκείνες δεν τα πείραξαν ποτέ. Τις μισούν απλώς επειδή υπάρχουν.
Να πεθάνουν σκισμένα από τα δόντια της βίδρας είναι λαγνεία. Οση ενέργεια τα έδωσε η φύση, την έχουν για ένα λόγο μόνο, για να σκοτώνουν βίδρες. Γι' αυτό είναι ευτυχισμένα πιθανώς. Γνωρίζουν μόνο μίσος και πάθος.

Αυτοί ήταν οι προνομιούχοι του κόσμου.
Όμως οι άλλοι, πάνω στο προκρούστειο κρεβάτι της ζωής, ακρωτηριασμένοι για τις ανάγκες της ημέρας, δεν είναι ούτε μια στιγμή ευτυχισμένοι. Πεθαίνουν στην υπηρεσία, πενθώντας, αν και ασυνείδητα, την αδικημένη τους φύση.
Ελλεβόρα - Άνα Ζουμάνη 'Ελντεν