Είμαι χοντρή

Είμαι χοντρή, άχαρη και δυσκίνητη

Η Πόπη, όμως, είναι λεπτή και γεμάτη χάρη
Η νωθρότητά μου τον συγκινεί με έναν παράξενο τρόπο
Αλλά εκείνη είναι που τον εμπνέει
Εκτιμά πως αναγνωρίζω τη δική μου αδεξιότητά
Πως θαυμάζω τη δική της ελαφρότητα
Έτσι, για εκείνον, δεν είμαι αυτό που είμαι
Όμως αν έδειχνα φθόνο, θα με περιφρονούσε
Κι έτσι κάνω πως τη θαυμάζω για τη χάρη της
Αν και κατά βάθος τη θαυμάζω στ' αλήθεια
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να μην την προτιμά
Είναι διαστροφικός;
Νιώθει οίκτο για τη βαριά μου ύπαρξη;
Η συνειδητοποίηση είναι μια μορφή ελαφρότητας;
Σέβεται που αναγνωρίζω την ανεπάρκειά μου;
Με δουλεύει;
Ωστόσο, μια μέρα θα στραφεί προς εκείνη
Τη σχεδόν ιπτάμενη, τη χαριτωμένη Πόπη
Το ξέρω
Και τότε θα θάψω το κεφάλι μου στα μαξιλάρια
Και θα μείνω εκεί δύο μέρες, βουτηγμένη στον τρόμο
Με τρεις σακούλες τσιπς αγκαλιά...
Την πιστή μου παρηγοριά