- Αγαπητή μου Άνα, χαίρομαι πολύ που επιτέλους σας γνωρίζω από κοντά. Έχω ακούσει πολλά για εσάς, για τις ριζοσπαστικές σας τοποθετήσεις. Μα είστε τόσο νέα, σχεδόν παιδί ακόμα. Πώς λεγόταν το πρώτο σας ιστολόγιο που τόσο με διασκέδαζε;… Α, ναι! Εφημερόπτερα.
- Όχι, κύριε. Εφημερόπτερα ήταν το δεύτερο, το πρώτο ήταν το Ανακόντρα.
- Ανακόντρα; Τι παράξενο όνομα… Μα ναι, αυτό ήθελα να πω, υπέροχο. Εσείς, η φιλόσοφος της καθημερινότητας, η κλαίουσα και γελώσα.
- Η γελώσα και αναστενάζουσα, κύριε.
- Λοιπόν, πώς οραματίζεστε τη σχέση σας με την εφημερίδα μας, γλυκιά μας Άνα; Σαν Ροβεσπιέρος; Σαν Μαρά; Σαν Τσε Γκεβάρα σε ζουρλομανδύα; Χαχα!
- Θα ήθελα μια δική μου στήλη. Ουδέτερη.
- Και τι είδους στήλη φαντάζεστε, κυρία Ζουμάνη; Η εφημερίδα μας δεν έχει πολλούς αναγνώστες σαν εσάς. Από την άλλη, να σας ζητήσω παραχωρήσεις… αυτό θα ήταν έγκλημα. Νομίζετε πως θα τολμούσα να διαπράξω τέτοιο έγκλημα;
- Όχι βέβαια, κύριε.
- Είδατε λοιπόν; Είστε ένας Διογένης με σύγχρονες απαιτήσεις. Θέλετε ένα πιθάρι που να είναι ξαπλώστρα, κουνιστή καρέκλα και κρεβάτι μαζί. Μα αυτό δεν γίνεται. Να ξέρετε, όμως, πως κάποιοι από εμάς τους συντεχνίτες θαυμάζουν το πιθάρι σας... φυσικά χωρίς να θέλουν να ζήσουν εκεί μέσα.
- Το κατάλαβα, κύριε. Το θέλετε ξεχωριστό, αλλά όχι πολύ ξεχωριστό.
0 Σχόλια