Πριν από λίγες μέρες στεκόμουν, νύχτα, έξω από το παλιό μας σπίτι, και κοίταζα τα σκοτεινά παράθυρα στον δεύτερο όροφο.
Εκεί πλάγιαζε η μαμά μου, τσακισμένη από τους ανελέητους πόνους που με έφεραν στη γη.
Άκουσα το πρώτο μου κλάμα, είδα τη μαμά μου θανατικά εξαντλημένη από το καθήκον της ζωής.
Και ξαφνικά ήμουν εκεί, στο έλεος της μη αναστρέψιμης ύπαρξής μου.
Καταδικασμένη σε ατέλειωτες περιπλανήσεις.
Ούρλιαζα, είπαν, μάλλον ήθελα να γυρίσω πίσω, αλλά κανείς δεν καταλάβαινε και όλοι λέγανε, «τόσο μικροσκοπικό, μα τόσο δυνατό πνευμόνι!»
Και τώρα στέκομαι εκεί, την ίδια περίπου ώρα που γεννήθηκα, και ακούω πάλι τον αναστεναγμό της.
Η μαμά έφυγε. Χάθηκε κάπου στον κόσμο. Μη αναστρέψιμα.
Μου χάρισε σώμα, πνεύμα και ψυχή.
Εκπλήρωσε την υποχρέωσή της.
Και τώρα αναπαύεται....
0 Σχόλια