Τουλίπες εξωφρενικές και σπασμένες καρδιές (Ψυχογράφημα)

«Είσαι απελπιστικός! Ποτέ δεν ντύνεσαι σωστά. Και μετά αυτό το μουστάκι σου... τι είδους μουστάκι είναι; Φαίνεται τόσο... σλαβικό. Και γενικότερα... τι νομίζεις; Ότι βγαίνω με όποιον να 'ναι χωρίς δεύτερη σκέψη;» του φώναξε η Σεσίλια. Αλλά όταν κατάλαβε ότι τον πλήγωσε, το πρόσωπό της μαλάκωσε.

«Σαν τις γάτες είμαστε...» ένιωσε. «Κρίμα, αλλά έτσι είμαστε φτιαγμένες.»

Αυτός καθόταν εκεί, στη φωτιά της ψυχής του, και ήθελε να τον παρασύρει ένα ποτάμι από δάκρυα, να δροσιστεί και να πνιγεί μέσα του... να μην υπάρχει πια, να εξαφανιστεί!
Όμως υπάρχει και παραμένει. Και φυσικά δεν έκλεισε μάτι όλη νύχτα. 

Μόλις ξημέρωσε πήγε να περπατήσει στο μεγάλο πάρκο.

Ήταν Μάιος. Το πάρκο φορούσε το πράσινο φόρεμά του και ένα τεράστιο παρτέρι έμοιαζε με σπίθες και φωτιά, σαν χιόνι με υπερβολικό μακιγιάζ.

Τουλίπες... πάνω σε κοντά στελέχη, όρθιες σαν λαμπάδες, παντού, συνωστισμένες.. στρατιές από άνθη, απίστευτα λευκές, ορεκτικά πορτοκαλί, εκτυφλωτικά κίτρινες, εξωφρενικά κόκκινες, σαν την κορυφή ενός παρδαλού βουνού στον πρωινό ήλιο. Αναμμένες, σαν δάδες που μεταμορφώθηκαν σε λουλούδια. Μύριζαν έντονα τα χρώματά τους... βανίλια... γιασεμί... προκαλούσαν πονοκέφαλο μέσα από τα μάτια. Ήταν σαν τα έντονα χρώματα να έγιναν βαριά αρώματα. 

Στάθηκε απέναντι στις τουλίπες, οι οποίες εξέχεαν μια πρωτοφανή λαμπρότητα, ένα απόσταγμα από μεγαλεία, που αν και δεν του ανήκε, του επέτρεπε να τα απολαύσει... με πάθος.
Γύρω από τις τουλίπες στέκονταν γριές με μακριές φούστες, νέες με κοντές φούστες, παιδιά, μια ηθοποιός και μερικοί φοιτητές με φυλλάδια. Όλοι ταίριαζαν με τις τουλίπες, τις απολάμβαναν ασταμάτητα και ξεχνούσαν τις υποχρεώσεις τους και χανόντουσαν...
«Des tulipes, mes enfants...» είπε μια Γαλλίδα. Η ηθοποιός όμως στράβωσε το πρόσωπό της, σαν αυτό να ήταν μέρος της δουλειάς της.

Αυτός καθόταν εξαντλημένος, αποστραγγισμένος, ξαφνικά γερασμένος... είχε πονοκέφαλο και ένιωθε, «να απλώσω τα χέρια... ένα... να σε πιάσω από το λαιμό... δύο... να τον σφίξω... τρία...» Παύση... τουλίπες...
Και το παραλήρημα συνεχίζεται...
«Μήπως εσείς δεν μεταφέρετε τα αναπνευστικά μας όργανα αλλού; Να λοιπόν... τις τουλίπες επιτρέπεται να τις αγαπάμε... επιτρέπεται; Τις τουλίπες πρέπει να τις αγαπάμε... είναι... είναι κόκκινες, άσπρες, αναμμένες... και έτοιμες.... όχι απλώς κατασκευασμένες από την καρδιά μου... όπως εσύ... εσύ είσαι κατασκευή της καρδιάς μου... όχι ποιήματα,  παρακαλώ... είναι πολύ αδύναμα... δεν μπορούν να με θεραπεύσουν. Όμως λόγια υπάρχουν όσες πέτρες..να σε σπάσω, να σε κομματιάσω, να κα-τασσσ-σσσπαρρρρ-ρράξξξξωωωω... μα πώς βρέθηκα μέσα σ' αυτήν την ταραχή; Σαν τον ναρκομανή που του πήραν τις ναρκωτικά και είναι ικανός για όλα. Γυναίκα, είσαι δολοφόνος.. και θέλω να σε δικάσω και να σε καταδικάσω... εγώ... το δικό μου δικαστήριο... Κάρμεν... Σεσίλια...» 

Στεκόταν και κοίταζε το παρτέρι με τις τουλίπες. Απίστευτα κόκκινο, απίστευτα άσπρο, απίστευτα αναμμένο· και σκεφτόταν τους χοντρούς, ευτυχισμένους Ολλανδούς που από παλιά έδιναν όλη την αγάπη και τη φροντίδα τους στις τουλίπες. Ιερές βαλβίδες για το περισσό ψυχικό ατμό.
Τουλίπες, σκυλιά, καναρίνια, πολιτική, λογοτεχνία, γραμματόσημα, νομίσματα, ποδήλατα, καρτ-ποστάλ, μελισσοκομία, πόκερ...

«Μόνο όχι το μοναδικό, το αληθινό... το Θηλυκό» σκέφτηκε. «Το αληθινό καταστρέφει. Εδώ δεν υπάρχουν ψεύτικες ελπίδες. Υπάρχει και δρα. Οι άλλες αισθήσεις μας όμως είναι σκλάβες της τρέλας μας. Μόνο η αγάπη για το θηλυκό είναι η κυρία της τρέλας μας. Εδώ πεθαίνει το χαμόγελο πάνω μας και ό,τι έχουμε ιερό, και στεκόμαστε τυφλωμένοι μπροστά στην πρώτη αλήθεια της λαχτάρας μας. Εδώ δεν υπάρχουν ψεύτικες ελπίδες. Υπάρχει και δρα.»

Όλες αυτές οι σκέψεις τον ανακούφισαν, διέλυσαν εκείνη την εχθρική, βαριά μάζα «Σεσίλια» και σαν εκρηκτικά άνοιξαν φιλοσοφικές τρύπες στο μυαλό του... Μπαμ!

Μετά πήγε στο ανθοπωλείο και έστειλε ένα μπουκέτο τουλίπες στη μαντάμ Σεσίλια, που πρόσφεραν ομορφιά χωρίς περιπλοκές.

Το ίδιο βράδυ εκείνη του είπε, «τουλίπες, τουλίπες... τι το καλό έχουν οι τουλίπες;»

Κι εκείνος ένιωσε, «το καλό με τις τουλίπες είναι ότι μπορείς να τις πνίξεις χωρίς να πας φυλακή.»