Τα σπίτια που χάνονται

Τα αληθινά σπίτια χάνονται σιγά σιγά και στη θέση τους, σηκώνονται τερατουργήματα από σίδερα, αλουμίνια και τζάμια. Πλάκες σε κάθε πιθανή απόχρωση, μπαλκόνια μικροσκοπικά - ούτε να τεντώσεις τα πόδια σου. Κάγκελα κουλουριαστά, σαν φίδια που τρελάθηκαν.
Ένας αχταρμάς από ανεπαρκείς ιδέες. Ένα αρχιτεκτονικό χόκους πόκους από περιττά, άχρηστα, ανούσια στολίδια, ό,τι μπορεί να "συλλάβει" ένας "δημιουργός" που αγαπά τις εικόνες και δεν σέβεται τον χώρο.
Τα πολύτιμα, παλιά κουτάκια μας κάποτε ήταν ψηλοτάβανα σπίτια. Με απλούς τοίχους και ψηλά παράθυρα. Πύλες φαρδιές και φιλόξενες.
Εκεί μπαίναμε με τη φαντασία μας και βρίσκουμε καταφύγιο από τις καταιγίδες της ζωής. Αλλά τώρα πρέπει να προσγειωθούμε.
Από την είσοδο κιόλας των μοντέρνων κλουβιών μας - στολισμένων με κάθε λογής συμπράκαλα - κάτι μέσα μας το ξέρει: Σ’ αυτό το ακριβοπληρωμένο δωμάτιο, την ειρήνη που χρειαζόμαστε και αξίζουμε δεν θα τη βρούμε.
Και θέλουμε διακόσμηση. Γιρλάντες, γαρνιτούρες, χάμουρα, στολίδια..., ό,τι πιο κραυγαλέο και άχρηστο, γιατί δεν μπορούμε πια να συλλάβουμε το μεγαλείο της απλότητας.
Όμως η απλότητα είναι η σφραγίδα του αληθινού.
Τα αληθινά σπίτια γκρεμίζονται. Και βλέπω τα πανηγύρια αισθητικής αναισθησίας που στήνουν οι αρχιτέκτονες και οι καλλιτέχνες.
Πρόσφατα, έκανα μια βόλτα στη μοντέρνα μας πόλη και μέτρησα 161 αληθινά σπίτια. Καταφύγια. Πηγές έμπνευσης.
Όλα τους περιμένουν εσάς, αγαπητοί άνθρωποι των τεχνών, να έρθετε να τα γκρεμίσετε.